..βάλσαμο στις ψυχές μας η συγχώρεση ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Zωγράφος : Catrin Welz Stein

Θεός δεν είσαι να μπορείς να δίνεις άφεση αμαρτιών...δεν ξέρω καν αν και Αυτός ακόμα μας τη δίνει...Ένα είναι πλέον βέβαιο μέσα μου.. καθώς τα χρόνια περπατούν επάνω μου...πως είναι λύτρωση τα ''σκιάχτρα'' της ψυχής σου να τα καις...Όχι για να τα τιμωρήσεις εκδικητικά..ούτε και για να πάρεις πίσω πια το αίμα το δικό  σου..Μα για τη δική σου λύτρωση..για να αλαφρώσεις την ψυχή σου απ' τα βαρίδια..για να ''σταλάξεις'' τη συγχώρεση.. επάνω στο θεριό που κρύβεις μέσα σου..που λέγεται μίσος..αγανάχτηση..εκδίκηση και σκοτωμός.. και στη θέση αυτή που οι κάμπιες της ψυχής σου εκατοικούσανε.. τώρα εσύ να τολμάς για να ''φυτέψεις'' πεταλούδες..πεταλούδες συγχώρεσης..και άφεσης αμαρτιών..δικές σου και των άλλων...Ποτέ κανείς στην ανθρωπότητα δεν κέρδισε..δεν ωφελήθηκε από την ρήση αυτή ..την εντολή : 
<< οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος>>..

γιατί αν με ευλάβεια την τηρούσανε αυτήν την εντολή..η μισή ανθρωπότητα ετούτη τη στιγμή ..θα εκυκλοφορούσανε τυφλοί οι ανθρώποι... Γιατί το ευκολότερο το πράγμα απ' όλα είναι η εκδίκηση...τι ευκολότερο να πάρω ένα μαστίγιο και απ' το πρωί ως το βράδυ..εκείνους που με πλήγωσαν ηθελημένα ή άθελα ..να μαστιγώνω..αληθινά...να γίνω βάρβαρος ή και πνευματικό μαστίγιο ..που είναι το χειρότερο και σαν ποτάμι παρασύρει και σε θάλασσα σε ξεβράζει και σε πνίγει...Και η συγχώρεση που είναι ένα βάλσαμο για την ίδια τη δική μας τη ψυχή..είναι ποτήρι δύσκολο για να το πιείς..μα όταν από αυτό την τελευταία τη  στάλα θα ρουφήξεις..θα αλαφρώσεις και θα ξαναγεννηθείς...

Μπορεί να μην το καταλαβαίνουνε οι άνθρωποι και να το θεωρούν υποτονικό...και αδύναμο και μειωτικό να υποχωρείς και να φτάνεις στη συγχώρεση..ακόμα και των ίδιων των εχθρών σου...Δε γίνεται να ζεις με τα σπασμένα τα κομμάτια σου που εφώλιασαν κάποια στιγμή στα μέσα σου..κι εγρατσουνίσανε τα σωθικά σου..Θα αιμορραγείς συνεχώς και ακατάπαυστα..και λίγο - λίγο θα βαδίζεις προς τη νέκρωση του πολύτιμου εαυτού σου...Ήρθαμε να τον περπατήσουμε τον κόσμο τούτο όμορφα σε όλα του τα καλά μα και τα δύσβατα τα μονοπάτια..

Ζωγράφος : Catrin Welz Stein

Δεν ξέρω και αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο να γνωρίσουμε την κακία το ψέμμα  και το μίσος..Μα είμαι σίγουρη πως άξιζε να γευτούμε τις καθημερινές μικροχαρές...τις απολαύσεις μια μικρής στιγμής ..μιας παγωμένης μπύρας..τη ματιά και το βλέμμα ενός έρωτα...το κλάμα ενός μωρού που πρωτοαντίκρυσε τον πολλά υποσχόμενο.. τούτον εδώ τον κόσμο τον ''πολύχρωμο''.. Πήγαμε όλοι σίγουρα πολλές φορές ως την πηγή.. μα και νερό δεν ήπιαμε συχνά της ανύψωσης που προσδοκούσαμε και χρόνια κυνηγούσαμε.. οργανώνοντας ο καθείς μοναχικά..και αποτινάζοντας το δυνατόν..το κυνήγι μαγισσών του..Μα εγευτήκαμε..δεν έχουμε παράπονο.. μια μελωδία ουράνια.. ξεχωριστή και μέσα της εβρήκαμε συχνά τον καθρέφτη της ψυχής μας..και εκαθρεφτιστήκαμε..εξαγνιστήκαμε..ήρθε η κάθαρση ..έστω και στιγμιαία...που δρα πολλές φορές και συσωρευτικά...

Όπως και να 'χει όμως μέσα μου εγώ...κάθε φορά που προσπαθώ να συγχωρώ..είναι σαν να αγοράζω γαλήνη σε ποσότητα πολύ - πολύ μεγάλη..όσο κι αν φαντάζει δύσκολη η συγχώρεση στα μάτια μου μπροστά...θέλει χιλιόμετρα πολλά να τρέχω κάθε βράδυ στην ψυχή μου...είναι ένα δύσκολο εγχείρημα..που όμως το τολμώ...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................