Το γράμμα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Xρόνια μονάχη μου πορεύομουν μες στη ζωή..μονάχη μου εδιάβαινα ανάμεσα στο πλήθος...περιτριγυρισμένη απ' τα βιβλία μου...γλυκειά  η συντροφιά τους μες στα βράδια..Και ξαφνικά ήρθες εσύ.. πάλι με ένα μπουκέτο λόγια και στιχάκια μα και γράμματα..μου θύμισες πως ακόμα μου χρωστάει η ζωή..ή και πως της χρωστώ εγώ ακόμα..Θέλησα να κολλήσω μονομιάς τα τσακισμένα μου φτερά...γιατί η ζωή πολλά μου έδειξε..πολλά μου έφερε..μα και μου πήρε πίσω..Θα έρθω μου είπες μια βραδιά..κι ας είμαι σαν κι εσέ κι εγώ..κι ας είμαι τώρα ραγισμένος..μα θα έρθω..και θα σου χαρίσω μια καρδιά ατόφια ..γιατί η αγάπη σου όλα τα ραγίσματα μπορεί .. και είμαι σίγουρος.. για να τα συγκολλήσει..τα μάτια σου μου μίλησαν..με μάγεψε η καρδιά σου.

Είναι η αγάπη γιατρικό..για τις ραγισμένες τις καρδιές...βάνει φτερά στα πόδια...Κι ήταν οι λέξεις σου αυτές παρηγοριά..σε μια ψυχή που το ''σ' αγαπώ'' εποθούσε...Μα οι λέξεις είναι μπουκέτο ευάλωτο..σαν από γιασεμιά είναι φτιαγμένες..και δεν έχουνε για δέσιμο σφιχτό κορδόνι της καρδιάς..Τις παρασύρει γρήγορα ο άνεμος..και με το πρώτο φύσημα γίνονται αέρας που σκορπάει.. Βγαίνουνε απερίσκεπτα πολλές φορές..και δεν βουτούν τη γλώσσα τους μέσα εις το μελάνι της σοφίας..Μα έχουν ανάγκη οι άνθρωποι κάποια στιγμή..όσο κι αν τη ζωή τους το μαύρο έχει κατακλύσει..να ξεθάψουνε ένα γλυκό κομμάτι τους και να το καταθέσουν...αδυναμία ανθρώπινη και πως να την αγνοήσεις...

Τα λόγια τα μεγάλα είναι του χαραχτήρα τους..δεν κάθονται με ηρεμία να σκεφτούν..αν τα αντέχει η δική τους η ψυχή..που την κατέκτησε  πλέον το κατεστημένο..Θα ' ρθω μου έλεγες γλυκειά μου εσύ..θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω...είμαι αλλιώτικος εγώ..δε μοιάζω με κανένα...Σου είπα εγώ.. που είμαι σοφότερη πως το κατεστημένο είναι θεριό που τις ζωές τις καταπίνει...Λίγοι οι τολμηροί και οι ανένταχτοι..λίγοι οι θιασώτες της αγάπης... Ξύπνησες τώρα ένα πρωινό..και κράτησες το κεφάλι σου ψηλά..όπως σε ορμήνευα στους κρύους σου Χειμώνες..

Με αγκάλιασαν τα λόγια σου..και ήτανε ζεστά..γιατί εγώ τα ζέσταινα με τη μεγάλη μου αγκαλιά.. και είναι όμορφο και τρυφερό να εισχωρείς βαθιά..μέσα εκεί στα ταξίδια του νου του αγαπημένου σου..και να ζεσταίνεις αν μπορείς τα παγωμένα όνειρά του..χωρίς καθόλου εσύ να προσπαθείς να τους αλλάξεις την πορεία..Τώρα γεράσαμε πολύ μου λες..παλιώσαν τα φτερά μας...μου φτάνει μου εμήνυσες να περπατώ πάνω στη γη..μέσα εκεί σε ένα κοτέτσι να ' μαι κόκορας..έστω και γερασμένος...το πέταγμα του αετού εμένα πια δε μου ταιριάζει..Μα είναι δύσκολη η πεζότητα ..σκληρή η καθημερινότητα σαν τα αυτιά σου οι μουσικές καθημερινά τα κατακλύζουν..βγαίνεις πετάς..αναζητάς ακόμα νοερά..ένα καινούριο σύμπαν..

 Το γράμμα - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................