Στο τέλος φεύγει το άρωμα- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η ζωή δε μου αρνήθηκε...με τράταρε απ' όλα..Χαρές που με ανέβασαν εκεί ψηλά στ' αστέρια...Χαρές που είχαν αρώματα ακριβά...νύχτες γεμάτες πάθος...Μα ποτέ μονάχη της δεν περπατεί επάνω εις τη Γη ετούτη η χαρά..Έχει για ταίρι δίπλα της και πάντα και τη λύπη...Με τράταρε πολλές φορές και λύπη δυνατή..και με κατέβασε στις πόρτες της αβύσσου...Μα κάθε βράδυ εκεί στο μαξιλάρι τούτο το λουλουδιαστό,ερχότανε ο εξομολογητής ,κουβέντα μ' έπιανε μεγάλη..να με ρωτήσει ήθελε..να μάθει για τη γεύση απ' το τρατάτισμα που η ζωή απολόχερα ακόμα μου το δίνει..Της εξομολογήθηκα πολλές φορές,πως ναι..τα φτερά της ευτυχίας ψήλωσα και τα άγγιξα ,κι άλλοτε πάλι η σκάλα μου με γκρέμισε και καταγής σωριαστηκα..κι ας νόμιζα πως στέρεα τα σκαλοπάτια της ,γερά από σίδερο εγώ τα είχα χτίσει..Πάντα τη νύχτα μέσα μου γεννιόνταν τα θεριά,εκείνα που με κυνηγούν και απόκριση γυρεύουν..και με ρωτούνε βασανιστικά..θέλουν να τους μιλήσω..

_Τι ανθρωπος είσαι κυρά μου εσύ μου λέν' που δε βολεύεσαι ποτές στο λίγο δεν αντέχεις..Έχτισες τόσες δα φορές μια όμορφη φωλιά ψυχής..και πάλι μες σε μια στιγμή ..τα ξυλαράκια και τη λάσπη που την έχτισες τα σκόρπισες και γίνανε απομεινάρια καταγής δώθε και κείθε πεταμένα..?

_ Μα δεν γνωρίζω να σου πω για τούτο μου το χαραχτήρα...Δηλώνω αναζητητής ψυχών κι αν δεν τις βρω..μαζεύω ευθύς τα μπογαλάκια μου...λέω και ένα αϊ - σιχτίρ στη λαθεμένη σκέψη μου και πάω παραπέρα..Καλύτερα λέω μέσα μου σαν το σκυλί να γλείφω τις πληγές μου..παρά να γλείφω τα πιθηκοφερσίματα των ελαφρών και επιφανειακών,που με το λούστρο τους τα χρώματα γυαλίζουν..

  Κάθε πρωί ..που η νύχτα τέλειωνε ,είτε μου έξυνε πληγές..είτε την σκέψη μου την τράταρε από τις στιγμές τις όμορφες ,που στα ουράνια με ανεβάζαν..κάθε πρωί το δωμάτιο εγέμιζε αρώματα ζωής και δυνατά αρώματα από γιασεμιά που πάντα μ' άρεσαν..από μικρό παιδί που η μάνα το εστήλωνε μπροστά στο παραθύρι του σπιτιού..που γέμιζε και τη δική μου κάμαρα..κι ας ήταν φτωχική..
  Δε μετανιώνω εγώ ποτέ για λύπες και χαρές..όλα δικά μου είναι παιδιά...και τα αγαπώ το ίδιο..Είναι η κάθε μέρα απρόσμενη ..κι εκεί που νόμιζες κάθε φορά πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου..εκεί και καταλάβαινες ,πως εσύ είσαι η ''συντέλεια''εσύ κι ο κόσμος όλος...εσύ και η καθαρή και όμορφη ψυχή σου..

Έβρεξε αστέρια απόψε εις τον ουρανό λένε πολλά..είναι φαινόμενο τ' Αυγούστου..η φύση θέλει και το προνοεί..μα και στη δική μου την καρδιά ,την τόσο κουρασμένη..έβρεξε αστέρια φωτεινά η σκέψη μου κι απόψε...Μ'αρέσει για να καίγομαι πολλές φορές..μ' αρέσει η χρυσόσκονη που επάνω μου τ' αστέρια αυτά του νου αφήνουν..Ράβουν ένα δίχτυ τόσο όμορφο κι ας άνοιξε τρύπες τρανές καμμιά φορά..

Είμαι εδώ..παρούσα ,ολοζώντανη και καλοχτενισμένη..ίσως και ομορφότερη από πριν ,γιατί η ψυχή μου  για άλλη μια φορά..κατάλαβε και ξέρει..πως η μεταξωτή μου η κλωστή..που'ναι κρυμμένη στην καρδιά μου..όλα θα τα μπαλώσει..το μπορεί...όχι το δίχτυ αυτό το μπαλωμένο να φορέσει...Απλά ..να το αφήσει σε μια άκρη εκεί..έτσι για να θυμάται...μιας και καινούριο δίχτυ θα αρχίσει ολομέταξο να πλέκει για να τυλιχτεί..γιατί η καρδιά και η ψυχή δεν πρέπει να παγώνει...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................ 
 Και επειδή οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να κρατήσουν το τριαντάφυλλο που τους χαρίζει η ζωή στα χέρια τους..και επειδή ο εγωισμός καταστρέφει τους έρωτες και τις αγάπες...έτσι πεθαίνει η αγάπη..
<< Στο τέλος φεύγει το άρωμα και μένει το αγκάθι.>> .λέει το άσμα που λατρεύω...και το ακούω μαζί σας..
η φίλη σας Σοφία...

                      Με χρώματα κι αρώματα- Μαίρη Βάσσου.
..............................................................................................................