Tα κοχύλια μου τα μέτρησα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Πήρα τις γυάλες απ' το μπάνιο του παλιού σπιτιού να τις μετακομίσω και αυτές..μαζί με τα άλλα πράγματά μου...Χρόνια πολλά εμένανε εκεί...γεμάτες από θησαυρούς..που τα όμορφα τα Καλοκαίρια της ζωής μου μου χαρίζαν...Γεμάτα πέτρες ήτανε λευκές...κοχύλια απλά μα και μοναδικά...που μάζευα τα πρωινά...καθώς ο ήλιος έβγαινε...και πέταγε με χάρη..αχτίνες επάνω τους χρυσές...και τάκανε να λαμπυρίζουν..Έρριξα μια γρήγορη ματιά στις γυάλες μου και σκέφτηκα γρήγορα και βιαστικά..πως έχω χρόνο πιο μετά...να τις ταχτοποιήσω και αργότερα στο νέο σπιτικό μου...Μα η ματιά μου έπεσε πάνω σε μία και μοναδική..πάνω σε μια μαύρη πέτρα..Και κοντοστάθηκα με μιας..Κάθησα εκεί σε μια γωνιά του κήπου μου..και εξετύλιξα τη μνήμη μου..λες κι ήταν πάπυρος παλιός...με ένα κορδόνι τυλιγμένος και δεμένος...

Ω!!! το Καλοκαίρι μας στο Μόλυβο...πέρα εκεί στην όμορφη...και τη μοναδική τη Μυτιλήνη...έσκυψες και τη μάζεψες..και σαν μικρό παιδί που βρήκε θησαυρό ανεκτίμητο..ήρθες για να μου τη χαρίσεις..Σπάνια και μοναδικά όλα τα ευρήματα της θάλασσας..άπειρες αναμνήσεις μας γεμίζουν...Μα όσα είναι τα κοχύλια που εφύλαξα καλά από τα ξεχωριστά μας Καλοκαίρια...άλλες χίλιες θάλασσες γεννιούνται εκεί μέσα μου...καθώς κάθε φορά τα αντικρύζω...Τώρα τα κοίταζα ώρα πολλή..τα πήρα και τα ξανατοποθέτησα ..τα έβαλα ξανά στην καινούρια θέση τους ...καθώς χρόνια να τα αποχωριστώ πια δεν μπορώ...γιατί τα κουβαλώ τα Καλοκαίρια μας και τα μοναδικά κοχύλια μας...τα σύναξα καλά μες στην ψυχή μου...

Ακούω μες στον άνεμο τους ήχους τους..έρχεται από μακριά..μέσα από τα πέλαγα η φωνή...σαν  ένα τραγούδι μελωδικό...εικόνες μου γεννά...με παροτρύνει να σε νοσταλγήσω..να σε αγαπήσω για άλλη μια φορά...κι ας πέταξες μακριά μου...Με οδηγεί κατευθείαν στη ζωή τη ζωντανή...που νέες θάλασσες μου υπόσχεται..και νέα όστρακα μπροστά στα πόδια μου σκορπάει..
Άραγε άλλαξε ποτέ κανείς.....τον τρόπο που ονειρευόμαστε ?
Ίσως αυτός να είναι και ο δρόμος ...της Χίμαιρας....
Τρέχουμε πίσω από το απραγματοποίητο...το ανολοκλήρωτο....

Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν όλη τους τη ζωή ...
<< για ένα και μόνο όστρακο >>...για μια και μόνη τόση δα ''γυαλιστερή'' πετρούλα..κι άλλοι που δεν ονειρεύονται ''όστρακα''...μα ζουν απλά την άγρια ..τη σκληρή, μονότονη την καθημερινότητά τους......δράττοντας και αρπάζοντας την κάθε ευκαιρία...με όποιο κόστος και τίμημα κι αν έχει αυτό επάνω τους   και στην αξιοπρέπειά τους....

Θέμα χαραχτήρα καθαρά και επιλογών ...να κυνηγάς ακτές, να ψάχνεις για ''κοχύλια''...και μια μονάχα τόση δα πετρούλα μπερδεμένη μες στα γυαλιστερά τα όστρακα..μια τόση δα πετρούλα...να πλημμυρίζει αυτή τη γυάλα μου...και θάλασσες να ξεχειλίζει...να πλημμυρίζει για άλλη μια φορά το μπάνιο μου...που μοιάζει σαν ακτή, γαλήνια και μεγάλη !!!

 Τα κοχύλια μου τα μέτρησα - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ

 Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μεσ στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η  αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
...........................................................................................................