.Έβαζα πάνω από τις σελίδες του ημερολογίου μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποτέ μου δεν ταξίδευα μονάχη μου... χωρίς το ''παρεάκι'' μου, με το μικρό μου και πολύτιμο αυτό τετράδιο...εκείνο με το πολύχρωμο εξώφυλλο... εκείνο το ημερολόγιό μου... Έτσι...να καταγράφω μ' άρεσε τα μακρινά ταξίδια της ζωής μου...Όχι γιατί σπουδαία τα ενόμιζα, από των αλλονών καλύτερα ..μα ήτανε ξεχωριστά για μένανε την ίδια...και ήθελα...ήθελα να μην ξέχναγα..τοπία που απλώθηκαν μπροστά μου...Έβαζα πάνω από τις σελίδες του ημερολογίου μου...μια τόση δα μικρή επικεφαλίδα...μια ημερομηνία εσημείωνα ...μην τύχει και τα λησμονήσω...έτρεχα εκεί πολλές φορές...να θυμηθώ στιγμές, που από χαρά με κάναν να πετάξω...κι άλλες που μ' έβρισκαν γονατιστή...να βρέχω μούσκεμα το μαξιλάρι μου...καθώς δεν άντεχα καταστροφές...αναμενόμενες πολλές φορές...γιατί έχει δύο πρόσωπα...το ήξερα αυτό...πάντα δυο όψεις έχουν τα νομίσματα...στα κέρματα και στη ζωή την ίδια...

Σήμερα δυσκολεύτηκα συρτάρια πάλι να αδειάσω...άφησα τις φωτογραφίες  όλες μας..και μιας ολόκληρης ζωής ζησμένης όμορφα και αγαπησιάρικα πολύ .. μες στο παλιό το σεκρετέρ...απείραχτες τις άφησα...και μετακόμισα τα συναισθήματα...μες στα συρτάρια της ψυχής μου...Θα ταξιδεύουνε ολονυχτίς αυτές...με το μεγάλο φορτηγό...στις εθνικές θα σεργιανούν...τα ξεχασμένα εκεί τα όνειρα απ' τα παλιά...γιατί τα μάζεψα εγώ..τα φύλαξα βαθιά μες στην καρδιά... σαν εταξίδεψα...στο δρόμο μου το γνώριμο.. της ίδιας μου διαδρομής..30 χρόνους τώρα...

Να το κρατάτε πάντα το ημερολόγιο αυτό...είναι το πιο από όλα χρήσιμο τετράδιο...και μη φοβάστε για να το γεμίζετε...αφήστε το μυαλό και τον κοντυλοφόρο σας..να ζωγραφίσουν και να καταγράψουν.. τα πλούσια..τα αναπάντεχα και τα ξεχωριστά τα συναισθήματά σας...Μη ντρέπεστε να τα ομολογήσετε αυτά..αυτά κρατούνε τις μνήμες ζωντανές...και  ξαναφέρνουνε στα μάτια μας..εικόνες σκονισμένες...Είναι ο χρόνος από μόνος του ένας αγέρας..που συχνά σηκώνει μια ανεμοθύελλα και στροβιλίζει γύρω μας άμμους και μας θαμπώνει...

Μες στο κατακαλόκαιρο που άλλοτε με έλουζαν οι ανάσες από ιδρώτες και έρωτες..ηδονικά φτιαγμένους..μες στο κατακαλόκαιρο ετούτη τη φορά...εμετακόμισα όλη την πραμάτεια μου και πάλι...και να την ακουμπήσω προσπαθώ...όχι σε άλλες αγκαλιές..μα να την ξανακοιτάξω..και να βαπτιστώ...τη λύπη από πάνω μου να διώξω, απ' τα χαμένα Καλοκαίρια.. που με άφησαν να σεργιανώ...που δεν με άφησαν να σκύψω και να δω βαθιά και καθαρά..κιτρινισμένα όνειρα..και φωτογραφίες τσαλακωμένες.. από του χρόνου τα συρτάρια...φωτογραφίες που με πλήγωναν ,από την τόση ομορφιά...από τις αναμνήσεις που ζωντάνευαν και παίρναν σάρκα και οστά... στα μάτια μου μπροστά..

Τούτο το Καλοκαίρι θα γραφτεί..με αλλιώτικες τις λέξεις στο τετράδιο...Όχι δεν είναι μια λύπη αυτή απλή...Είναι μια συνειδητοποίηση..πως οι απώλειες...χρόνια αμέτρητα ακόμα και μετά...έχουν αφήσει ένα σημάδι ανεξίτηλο...όπως στο γόνατο που μένει το σημάδι..απ' τα παιδικά μας τα τρελλά πεσίματα...και πάντα μας θυμίζει...Κάθε φορά που τα αποτυπώματα στιγμών...επάνω σε άψυχες που μοιάζουνε  φωτογραφίες...κάθε φορά που σε καινούρια άλμπουμ τις ταχτοποιείς...σε γρατσουνάνε απαλά και τρυφερά...και ένα δάκρυ σου προσθέτουν που κυλάει...εκεί κάτω από τα βλέφαρα...που εστέκονταν για χρόνια παγωμένο...Τώρα επήρες το κρεββάτι σου και μετακόμισες σε άλλη λίμνη με τα νούφαρα...σαν τη γοργόνα που συνέχεια..λίμνες και θάλασσες αλλάζει...
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
............................................................................................................ 

Οι μεγάλες οι αγάπες δεν τελειώνουνε...οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουνε...στον παράδεισο τα βράδια μας πηγαίνουνε....

               

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ,ΓΛΥΚΕΡΙΑ

..............................................................................................................