..πριν πέσεις για να κάνεις τη βουτιά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κράτησες πάλι άλλη μια φορά..κι αυτή την Κυριακή...κράτησες την ανάσα σου πριν πέσεις για να κάνεις τη βουτιά...βουτιά μες στα βαθιά νερά...ήξερες πάντα σου εσύ από μακροβούτια...Όχι δεν εφοβήθηκες τη μπλε τη θάλασσα,σου είναι γνώριμο ετούτο το τοπίο..Έμαθες για να κολυμπάς από μικρή..όχι σε ανοιχτές και σε μεγάλες θάλασσες,γιατί εκεί σιμά στον τόπο σου ήταν ρηχές οι θάλασσες και το πόρτο ερημικό...δεν είχε βάθος για να τα χαρείς εκείνα εκεί τα ''μακροβούτια''..

Μα επροχώρησες και εταξίδεψες με μια σκούνα μικρή,που σ' έβγαλε σε άπατα και μπλε νερά..και έμαθες να κολυμπάς..χωρίς βατραχοπέδιλα...και την ανάσα σου να την κρατάς..ώρα πολύ...να ανιχνεύεις το βυθό...και πάλι.. πα.. στην επιφάνεια να βγαίνεις...να επιπλέεις..Είναι ο βυθός φορές - φορές θολός...μα όταν πια τα ρεύματα τη θολούρα παρασέρνουν..από μπροστά σου ένα γκρίζο πέπλο διαλύεται και τότε σου παρουσιάζεται γεμάτος...γίνεται προκλητικός..και σε καλεί να τον ανακαλύψεις.Έχει φυλαγμένα εκεί λογιών -λογιών κοράλλια και ακριβά μαργαριτάρια..μα και αχινούς και όστρακα ..και τσούχτρες και σουπιές...

Πάντα σαν ήμουνα ακόμα νια και πιο ανθεκτική..τότε που οι ανάσες μου ποτέ δε με προδίδαν..μου άρεσε...πολύ μου άρεσε ..τόχα συνήθεια από μικρή μια μάσκα να φορώ...να επιπλέω στο νερό και να κοιτάζω στα βαθιά..κι άλλοτε με αποζημίωνε η συνήθεια μου αυτή..γιατί ο βυθός μου μάθαινε έναν κρυφό και αφανέρωτο τον κόσμο της θαλάσσης..Άλλοτε πάλι έβλεπα μονάχα πέτρες άνευρες..χωρίς επάνω τους ζωή να τριγυρνά..Εβρήκα βυθούς σε θάλασσες..που με αφήσαν έκθαμβη..άναυδη και εκστατική..Με βάλανε σε συνειρμούς...καθώς μετά λιαζόμουνα σε παραλίες όμορφες..μοναδικές..εκεί στην Πελοπόννησο..σε παραλίες μου γνωστές και επιλέγμένες..όπως αυτή της Τράπεζας..που έχει βυθό μοναδικό...

Εσκέφτηκα.. πως έτσι είναι και στην επάνω τη ζωή..πρέπει να ''βυθιστείς''...χωρίς τη μάσκα και βατραχοπέδιλα..μα με τη γερή σου τη ματιά..να ''βυθιστείς'' μες στην ομήγυρη και τους ανθρώπους να κοιτάξεις..Δεν είναι πάντα όπως στην επιφάνεια φαίνονται και σου παρουσιάζονται στα μάτια σου μπροστά..όλα που βλέπεις να τα σκέφτεσαι...μη χάνεις τον καιρό σου..Δεν ξέρω αν αντέχεις ακόμα τις ανάσες τις βαθιές..κι αν τα πνευμόνια σου ακόμα τις αντέχουν..να ψάχνεις πια καινούριες θάλασσες και σε καινούριες παραλίες..Μα δεν έχεις παράπονο θαρρώ...μες στο μεγάλο σου ταξίδι αυτό..που η σκούνα σου σου χάρισε..είδες ''βυθίστηκες'' πολλές  φορές..κάνε ξανά τον απολογισμό σου..

Μπορεί να μην μπορείς να αφεθείς.. και οι ανάσες σου να γίναν πιο λίγες και μικρές  ..μα αν δεν κλωτσήσεις με δύναμη και τέχνη τα νερά..τα κρύα ρεύματα που το κορμί σου περιβάλλουν..θα μείνεις για πάντα κάτω στο βυθό..θα πάψεις πια να παίρνεις τις ανάσες..και τότε θάσαι και εσύ..απομεινάρι αζήτητο στο βάθος της απέραντης και της βαθιάς της θάλασσας ,που όλα τα καταπίνει...και τα φυλάει σαν θησαυρό ,εκεί μέσα στους σκοτεινούς θαλάμους της και μέσα στις ανήλιαγες σπηλιές της..Αξίζουνε πάντα τα μακροβούτια στα βαθιά...μα μάθε να ανασαίνεις..και να εξερευνάς τις θάλασσες που επιλέγεις να βουτάς..

Πολλές βεβαίως είναι οι φορές,που οι θάλασσες σε ξεγελούν...γιατί μοιάζουνε υπήνεμες..γαλάζιες και ρηχές..Μα πρόσεχε και μέτρα τις ανάσες σου..γιατί έρχονται στιγμές,που παύεις την αναπνοή σου να ελέγχεις και τις αντοχές σου να μετράς...Πνίγεσαι γρήγορα αν λίγο αστοχήσεις,γιατί ο βυθός είναι συναρπαστικός ,έχει αντάξια των αναπνοών σου θεάματα και ''δώρα'' μα έχει και απότομα ρεύματα..που κινδυνεύεις την ψυχή σου να παγώσουν.
.Πάρε βαθιές ανάσες ..είναι όμορφες οι θάλασσες μες στα ζεστά και τα καυτά τα Καλοκαίρια..μα κρύβουνε παγίδες πολλαπλές..κι ας έμαθες εσύ..και χρόνια τώρα ας καυχιέσαι,πως έμαθες κολύμπι καλλιτεχνικό..και μακροβούτια ανακάλυψης να κάνεις...

Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ένα μοναδικό τραγούδι..με την υπέροχη Σόνια Θεοδωρίδου..σε στίχους και μουσική Κώστα Μπραβάκη.
 

Αφιερωμένο σε όλους εσάς..που μάθατε να ''βουτάτε''στης ζωής τις ομορφιές..στους βυθούς των ονείρων σας..στους βυθούς των ψυχών..αγαπημένων ψυχών...ανθρώπων που σας άγγιξαν...με αγάπη:    η φίλη σας Σοφία....

M’ ένα ποτήρι θάλασσα στο στόμα, αλμυρό
ξεκίνησα να σε ονειρευτώ.
Μ’ έσπρωξε η νύχτα στο βυθό, να ψάχνω να σε βρω,
να σ’ αναστήσω και ν’ αναστηθώ.
Μ’ έσπρωξε η νυχτα στο βυθο, να ψάχνω να σε βρω,
να σ αναστήσω και ν αναστηθώ.
 
Γίναν’ τα κύματα στεριά, τα φύκια γιασεμιά
και τ’ όνομά σου φώναξα, μ’ απάντηση καμιά.
Έστρωσε η θάλασσα χαλί για ν αποκοιμηθώ,
για μια στιγμή να σε ονειρευτώ.
Μα το φεγγάρι έσβησε κι εχάθη στο νερό,
κι έμεινα εγώ για να σε καρτερώ.
Γίναν’ τα κύματα στεριά, τα φύκια γιασεμιά
και τ’ όνομά σου φώναξα, μ’ απάντηση καμιά.
.............................................................................................................