Να χάνεσαι στις μουσικές του κόσμου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ο γερμανός συγγραφέας, ο Ζαν-Πολ Ρίχτερ, είχε δηλώσει -με άλλα λόγια- ότι 
 << Ημουσική είναι το φεγγαρόφωτο στη σκοτεινή νύχτα της ζωής >>.

Ζωγράφος: Bayram Salamo

Ήρθανε απογεύματα και δειλινά..μα περισσότερο τα βράδυα..και να μου συστηθούνε θέλησαν οι μουσικές...εκεί σιμά μου άπλωσαν τη χειραψία τους στα συναισθήματά μου...Και μου συστήθηκαν ...τις αναγνώρισα απ' τα στιχάκια τους με μιας με σημαδέψαν κατ' ευθείαν στην καρδιά.....σηκώθηκα μονάχη μου και χόρεψα...πότε λυπητερά κι άλλοτε πεταχτά...κι άλλοτε μερακλίδικα...να γιάνω το μεράκι της ψυχής μου..Πολύ αγάπησα τους στίχους τους συνταιριαστούς ...των τραγουδιστάδων που με μαεστρία περισσή...αράδα βάζουνε τις σκέψεις τους ..τη φλόγα τους..και μας χαρίζουνε εκχύλισμα από της δικιάς τους της φωτιάς τις πύρινες τις γλώσσες που καίει το κορμί και την ψυχή τους...

Γι αυτό αγάπησα πολύ τους μουσικούς...που από το στιγμιαίο τους συναίσθημα...που άλλοι ''ψυχανέμισμα'' το λένε...οδήγησαν το χέρι τους να γράψει νότες μαγικές...αυτές που μόνο αυτοί μέσα στα αυτιά τους τις ακούνε...Τους θαύμασα ..και πάντα τους θαυμάζω...τους άνθρωπους που μπορούν...και τη λύπη και τη χαρά να καταγράφουν και να την τραγουδάνε...Είναι όμορφο...και γιατρικό ψυχής..να χάνεσαι στις μουσικές του κόσμου..να γεννιέσαι μέσα από αυτές..να βγάζεις τα ''φτερά σου'' και να πέφτεις κάτω στα πατώματα από τα στιχάκια και τις χορδές ενός βιολιού...και από τους ήχους που τα πλήκτρα ενός και μόνου πιάνου..να ανεβαίνεις στα ουράνια ...και στον ''Άδη'' να κατεβαίνεις..έρωτα να σε γεμίζει η μελωδιά..ρίγος και μούδιασμα σε όλο το κορμί σου..εκεί πάνω στις νότες να λυγοψυχάς ..να νιώθεις και να χάνεσαι...

Να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν...σε κοίταξαν και σου 'κλεψαν καρδιά ..κορμί και νου...Έτσι να γεύεσαι τις μουσικές...να αφήνεσαι στα σκαλοπάτια τους...γιατί είναι αυτές πιο δυνατές κι από της καρδιάς τους χτύπους...Σε ξεσηκώνουν και τρελλαίνουν τις ψυχές...και στον παράδεισο της Γης τις στέλνουν κατευθείαν..Κλείσε τα μάτια και αφέσου στην απέραντη σχεδία τους...και κάνε στρώμα μαλακό τις νότες τους για να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδυα...Είναι σκληρή η ζωή μικρούλα μου...ρίξε το ''στρώμα'' σου στη θάλασσα της μουσικής...που σύνορα και χώρες δε γνωρίζει..Αυτή με το καράβι της ταξίδεψε ...όλες της Γης τις χώρες...Μιλούν την ίδια γλώσσα όπου κι αν πάν..οι ''μουσικές'' την ίδια γλώσσα της καρδιάς...σε παρασέρνουνε στα κύματα..και σε ακτές ονειρεμένες σε πηγαίνουν...Πως να  μη γιορτάσεις για τις μουσικές...που την καρδιά μας την χαϊδεύουν...
Ποιός είν΄αυτός που αρνήθηκε ποτές το χάδι της καρδιάς του ?

Χαίρομαι που τα κηποθέατρα και σήμερα θα γεμίσουν για άλλη μια φορά..από τους ήχους των βιολιών... ήχους καντάδων...νανουρίσματων...ήχους που θα γεμίσουν τους αέρηδες με συναισθήματα...βγαλμένα από μέσα από των ανθρώπων την κραυγή...από την ομορφιά που κρύβεται συχνά..καθώς αυτή ανήμπορη να πολεμήσει την ασχήμια.. στα πόδια το βάζει ..να κρυφτεί...εκεί σε μια γωνία της ψυχής..μονάχη της και τρομαγμένη...

(Να χάνεσαι στις μουσικές του κόσμου)-της Σοφίας Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

                 Τέτοια παράξενη ομορφιά - Μόρφω Τσαϊρέλη 

..............................................................................................................