..ένα καρβέλι ανήμπορο την ''πείνα της ψυχής'' τους να τη θρέψει..- Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγραφική: Αντιγόνη Π.

Έχτιζε εκεί μονάχος του στην άκρη του μυαλού του...ολημερίς τις έχτιζε αγάπες στολισμένες...μυρωδάτες με αγνά υλικά...με δυόσμο με βασιλικό...με τον αμάραντο.. που στα βουνά φυτρώνει...ήταν που δεν την άντεχε...δεν τη βαστούσε πια την καθημερινότητα  ...που σαν το συρματινο-σφούγγαρο...του έξυνε σκληρά...να καθαρίσει τη σκουριά...απ' της ψυχής  τα κατακάθια..
.Ολημερίς την έχτιζε...μα σαν το γιοφύρι το ετοιμόρροπο ...της Άρτας το γιοφύρι...το βράδυ εγκρεμίζονταν στα μάτια του μπροστά..

Το κοίταγε και δεν το πίστευε...πως αφού το 'χτιζε τόσο γερά...με τέτοια ''λόγια- υλικά'' πανέμορφα...στο πρώτο ταρακούνημα ερχόταν και τα γκρέμιζε...σαν νάτανε καταμεσίς του ποταμού  μονάχος μες στη''βάρκα'' του.. τον ποταμό του το θολό να διασχίσει  κωπηλατώντας δύσκολα...ήταν σκοτάδι γύρω του..πυκνό σκοτάδι..μαυρίλα και του φαίνονταν βαθιά και απροσπέλαστα ετούτα τα ''νερά''..
Εξεγελούσε αυτός συχνά τον εαυτό του και το νου...και έλεγε πως είναι ένας γερός πρωτομάστορας και γνώριζε θεμέλια για να βάζει...Ποτέ του δε λογάριαζε τις άγριες...τις απρόβλεπτες και τις σαρωτικές πολλές φορές...της φύσης τις δυνάμεις...

Ποτέ του δεν...(ήταν αυτή η αυτοπεποίθηση και αυτή η σιγουριά)...που δεν τον άφηναν ελεύθερο να μοιραστεί...τη σκέψη του την αληθινή...τα θέλω τα πραγματικά...να βάλει την πραγματική τη '' μαστοριά'' αγάπης γέφυρα να κατορθώσει για να χτίσει...κι έρχονταν βράδυα που δεν άντεχε το οικοδόμημα που ολημερίς το έχτιζε...έρχονταν βράδυα που εξάπλωνε ..μες στα σκορπισμένα γύρω του...εκείνα τα χαλάσματα ...τα διαλυμένα υλικά...
Καθόταν και τα κοίταγε...και ψέμματα έλεγε συχνά...στον εαυτό του το ομολόγαγε...πως θα τα γυαλίσει απ' την αρχή...και θα τα ξαναχτίσει πάλι εις τη βάση τους...γιατί αυτός δεν άντεχε...ήταν αδύναμο ανθρωπάκι...καινούρια πια θεμέλια να ανοίξει...και μια καινούρια γέφυρα να επιχειρήσει να στεριώσει...Είναι παράξενοι φορές- φορές οι άνθρωποι ...βολεύονται..φοβούνται.. .μετράνε με ένα μέτρο τη ζωή...και όχι με μια κορδέλλα αμέτρητη..που δρόμους απέραντους..φτιάχτηκε να μετράει..

Έμπαινε πάλι ο ήλιος σήμερα..και τούτο το πρωί..έριχνε τις αχτίνες του εκεί στην άκρη πια της κάμαρας..που ήταν στοιβαγμένα,όλα μαζί  τα όνειρα ,μέσα σε μια βαλίτσα...αποσκευή ολόκληρης ζωής...με τα ξεθωριασμένα και αποξηραμένα της τα αγριολούλουδα...επάνω της ριγμένα..Όχι καθόλου δεν επιθυμεί τα κιτρινισμένα του σχεδιάγράμματα που έκανε επί χάρτου...να ξεδιπλώσει μέσα από τη βαλίτσα και να δει...Το ξέρει τώρα και χαμογελά...ο χρόνος πως κυλάει αμείλικτος...μα αποφάσισε ξανά...να αγκαλιάσει τη ''δροσιά'' την πρωινή...περιμένοντας και πάλι το καλύτερο..όπως και χρόνια τώρα κάνει...

Άνθρωποι και άνθρωποι !!! άλλοι δειλοί και άλλοι ονειροπόλοι ...άλλοι απλά καθημερινοί...πεζοί και ανούσιοι συνάμα... Φοβούνται και εγκλωβίζονται ...εκεί που διόλου δεν
αντέχουνε...εκεί που φτύνουνε τα βράδυα...Κι όμως ζούνε έτσι εκπτωτικά...και μίζερα...γεμάτοι από πληγές αιμορραγούσες...Κι έτσι ξεγελασμένοι αποκοιμιούνται ήσυχοι ...πληγωμένοι μεν βαθιά.. μα εφησυχασμένοι με τη σιγουριά...πως πέρασαν και σήμερα τη μέρα τους...με ένα καρβέλι ξεροκόμματο ...ένα καρβέλι ανήμπορο την πείνα της ψυχής τους να τη θρέψει...Μα τι να κάνουνε οι φτωχοί...αυτό τους πρόσταξε ο μικρός και ο άβουλος και ο αναποφάσιστος...ο μη ονειροπόλος εαυτός τους..

.Θα χτίζουν θα γκρεμίζουνε γιοφύρια σαν της Άρτας...μα αυτό από μονάχο δεν αρκεί και θέλει ''θυσία'' να γενεί...γιοφύρι στέρεο να χτιστεί..θέλει θυσία αληθινή...ωσάν καθώς και έπεσε..  ωσάν του Πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα...

Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

Αφιερωμένο : στους φίλους μου που μπόρεσαν...ερωτεύτηκαν αληθινά...γιατί μόνο την αλήθεια αντέχει ο έρωτας...γι αυτούς που τόλμησαν...πικράθηκαν...έγιναν χίλια κομμάτια...μα βγήκαν νικητές..νικητές στο βαθύ αυτό συναίσθημα...το μόνο αληθινό...που ξεγυμνώνει τις ψυχές των ανθρώπων...
Μια ερμηνεία ανεπανάληπτη...με την αισθαντική φωνή της αγαπημένης μου ..Aρλέτας σε μια μουσική υπόκρουση μαγική του Μάνου Χατζιδάκι...

Και ναι...μέσα σε αυτή τη ''βάρκα''που λέγεται έρωτας...που λέγεται αγάπη...που λέγεται ζωή...κάπου εκεί τα βράδυα με το μαξιλάρι μας σφιχταγκαλιασμένο...ομολογούμε στον εαυτό μας στα κρυφά...πως είμαστε μόνοι μας...κι ας μοιάζει να μας έχουνε μια σφιχτή αγκαλιά...κι ας μοιάζει να μας ψιθυρίζουνε λόγια αγάπης και  υποσχόμενους παράδεισους...Αν μοναχός σου δεν τον φτιάξεις τον Παράδεισο εσύ...κανείς δεν είναι διατεθειμένος να στον δώσει...γιατί απλούστατα ο απέναντι φροντίζει για τους ''κήπους''τους δικούς του..Αίσθημα αυτοσυντήρησης να το πω ?
Δύναμη για τη συνέχιση της ζωής να το πω?
Μένει μετέωρο το ερώτημα αιώνες τώρα....

Ας σιγοτραγουδήσουμε λοιπόν...γιατί μες σ' αυτή τη βάρκα λέει και το άσμα πούμαι μοναχή...έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί...και ρίχνω σημάδια ...για να μη χαθώ....
η φίλη σας Σοφία...

....................................................................................................................................................................

Αρλέτα - Μες σ' αυτή την βάρκα - Official Audio Release

............................................................................................................