31 Μαΐου 2016

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΙΟΥΝΙΟ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Αχ..τι σου είναι αυτές οι αναμνήσεις μας οι παιδικές καμμιά φορά!!! Κυριακής απομεσήμερο...χαλαρό...σαν κάθε απομεσήμερο μετά από μπυρίτσα και φαγοπότι αγαπησιάρικο με φίλους...Φιλοσοφίες του οινοπνεύματος και αμπελοφιλοσοφίες.. και ώρα της ανάπαυσης και της ξεκούρασης μετά..Φίλες από παλιά...αγαπημένες μου και γνώριμες...και πάντα μοιραζόμασταν κι αφουγκραζόμασταν τις μύχιες τις σκέψεις μας...τα θέλω μας ...τις αναμνήσεις μας συχνά...Μέσα λοιπόν κι αυτό το απομεσήμερο στον καναπέ  του σαλονιού της φίλης μου έναν πίνακα ζωγραφικής από ώρα τώρα ξαπλωμένη καθώς είμαι τον ''χαζεύω''... στον τοίχο του σπιτιού της, που είμαι σχεδόν σίγουρη πως οι ''εσωτερικές'' της οι εικόνες την οδήγησαν ,για να τον αγοράσει...Έδωσε μούπε χρήματα αρκετά...και μια άλλη θα σκεφτόταν...μα έδωσες τόσα χρήματα για τούτη την εικόνα...που δρεπάνια και  παλαμαριά και θημωνιές...ο πίνακάς σου ο ακριβός αυτός να απεικονίζει ? Μη με ρωτήσεις μούπε το γιατί...έτσι ...γιατί τη μάνα μου εθυμήθηκα στην έκθεση αυτήν ζωγραφικής...και ολοζώντανη μπροστά μου και ξανά την είδα...

Κι ευθύς βυθίστηκα κι εγώ στις αναμνήσεις μου και βρέθηκα με μιας ...μέσα στους κατακίτρινους ...χρυσούς σιτοβολώνες της πατρίδας μου...της όμορφης της Θράκης..Νάτες ολόρθες ..γελαστές..με τα πλατύγυρα καπέλα τους ,οι μάνες μας- γυναίκες σαν μελίσσια εργατικές......νάτα και τα χασεδένια τους κατάλευκα μαντήλια ..κάτω από τα ψάθινα εκείνα τα καπέλα...να συγκρατούνε τον ιδρώτα από τον κάματο της δύσκολης του θερισμού ημέρας... Και τα χαμόγελα μπροστά μου και αυτά απ' τα καλωσυνάτα πρόσωπα ...τα τόσο κουρασμένα..!!!!!!

  Μα τώρα εσκέφτομουν πως όλα αυτά χαθήκανε ...εικόνες πια ξεθωριασμένες μες στο νου μου τριγυρνούν...γιατί παιδούλα εκεί σαν ήμουνα...με το πλατύγυρο καπέλο μου κι εγώ...κάτω από τα ''καραγάτσια '' μας του χωραφιού..εβοήθαγα..έτσι θαρρούσα...όταν επήγαινα ένα ''μπότι'' με νερό...τους θεριστάδες να δροσίσω και να τους ξεδιψάσω...Με πρόσεχε η μάνα μου...δε μ' άφηνε στον ήλιο να γυρίζω...<< Κορίτσι πράμα εσύ >> μου έλεγε..δεν πρέπει..το πρόσωπό σου να χαλάσεις..μα εγώ ήμουν άταχτη πολύ...και ήθελα να βλέπω ,να συμμετέχω και να ακολουθώ..Τώρα όσες φορές κι αν επισκέφτηκα το όμορφο χωριό μου...μόνο  δρεπανηφόρες μηχανές τσακίζουνε και θερίζουνε τα στάχυα..ούτε παλαμαριές, ούτε δρεπάνια,ούτε δεμάτια, ούτε θημωνιές. Είμαστε λένε οι γεωργοί...καλύτερα από πριν...είμαστε μέσα στην τεχνολογία..κι έτσι τα επαρατήσαμε στις αποθήκες μας όλα τούτα τα σύνεργα...εκείνης της ξεπερασμένης εποχής.Όμως,  πάντα στον νου.. όλων εκείνων που πρόλαβαν  να τα δουν και να τα ζήσουν,μένουν εικόνες ανεξίτηλες στους χρόνους τους ''μοντέρνους''. 

Γιατί ο άνθρωπος,δεν είν' μονάχα η γλώσσα που μιλά... δεν είναι μόνο η φυσιογνωμία του..είναι και οι εικόνες που του φύτεψε .. η εποχή που έζησε ..οι εικόνες που φωτογράφισε μέσα του...και που φυλά βαθιά...καθώς από την αρχαιότητα..όπως σας ξαναανέφερα η Μνημοσύνη ήταν και λατρευόταν σαν Θεά...και έρχεται και μας επισκέπτεται συχνά..Χρόνια μετά μες στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης της Πάτρας...δασκάλα πια εγώ...επίσκεψη εκπαιδευτική ..εκεί ανάμεσα στα αγροτικά τα εργαλεία...να εξηγήσω προσπαθώ...εις τα παιδιά τούτης εδώ της εποχής...στην απορία τους απάντηση να δώσω τι είναι όλα αυτά τα άγνωστα ,περίεργα εργαλεία ... Αλλάζουνε οι εποχές...αλλάζουν οι εικόνες...θα αλλάξουνε κι οι μνήμες σε τούτα τα παιδιά...

Νάτος λοιπόν και τούτη τη χρονιά.. μπροστάς μας  ο Ιούνιος ... ο μέγας θεριστής, ζεστός και τρυφερός που Καλοκαίρι μας μηνά...που  κρύβει μέσα του όμως τον ''πόλεμο'' ....και ...
(Θέρος-Τρύγος-Πόλεμος). Τον πόλεμο των ανθρώπων  ενάντια στη φτώχεια του...τον πόλεμο κόντρα στις καιρικές συνθήκες..που ο καυτός ήλιος του Καλοκαιριού.. γεννά..που από σήμερα κιόλας άρχίζει και επίσημα...το φετεινό το Καλοκαίρι...

Μια εικόνα μπορεί να ξυπνήσει μια ολόκληρη εποχή στο μέσα μας, να φέρει πίσω μνήμες και συμπεράσματα που οδηγούν στην πορεία του ανθρώπου να επιβιώσει στους αιώνες... Δεν είναι μια νοσταλγική και στείρα αναπόληση...είναι ζωή ζωσμένη με βάθος..και με αξιοπρέπεια συνάμα... Άλλωστε έχουν γράψει ποιητές και συγγραφείς..για τη λιτότητα της υπαίθρου.. λάδι και ψωμί, κρασί και νερό, μια μυζήθρα και δυο ελιές ..αρκούσαν για να δώσουν δύναμη στους ''δουλευτές''και να παράξουν σοδειά και δημιουργία..ποιητές και συγγραφείς ύμνησαν το ''δόσιμο'''την προσφορά της φύσης προς τον άνθρωπο...σαν θέλησε να την καλλιεργήσει και να την εκμεταλλευτεί σωστά...

  Καθώς ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα...μας εξελίσσει και μας προσπερνά συγχρόνως...αναλογίζομαι όταν μου δίνεται αφορμή...πως οι εικόνες μας αυτές...που γίνονται αναμνήσεις...είναι συχνά ο προπομπός μίας εξέλιξης...της τεχνολογίας και του ανθρώπου...Έτσι κάπως καταγράφονται και στη Λαογραφία των λαών...καθώς τείνουν να χάνονται κι αυτές μαζί με τη γενιά που τις εβίωσε...σε μια συγκεκριμένη εποχή...Και ναι ίσως χαθήκανε τα δρεπάνια...τα παλαμάρια και οι θημωνιές...και γίναν πια ''μουσειακά'' κομμάτια...και πίνακες ζωγραφικής...όμως δεν εχαθήκανε από μέσα μας...εμάς που τα ζήσαμε...τα βιώσαμε ...τα αποτυπώσαμε..και τα μεταφέρουμε σαν παραμύθια σε διήγηση... εικόνες αξιών...για να μαθαίνουν με σοβαρότητα ... και τούτα τα παιδιά...που οι εποχές που τα γεννήσανε...άλλα μηνύματα τους μεταφέρουν..άλλη η πρόοδος...και αλλάξανε και οι αξίες ίσως ...στα μάτια τους μπροστά...
Σοφία Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................
 Σ’ ένα πηγάδι δροσερό βαθιά κοιμάται το νερό
σκύβει κορίτσι αμίλητο αγόρι ψάχνει αφίλητο
σκύβει κορίτσι αμίλητο αγόρι ψάχνει αφίλητο


 Τον έκτο μήνα τον καλό, καράβι πάει γιαλό γιαλό
νύχτα περνάει το Σούνιο, και φέρνει τον Ιούνιο
Τον έκτο μήνα τον καλό, καράβι πάει γιαλό γιαλό
νύχτα περνάει το Σούνιο, και φέρνει τον Ιούνιο
.

Λάμπει στου χρόνου μια στιγμή τ’ αεροσκέπαστο κορμί
πουκαμισάκι αέρινο, στα μάτια φως αστέρινο
πουκαμισάκι αέρινο, στα μάτια φως αστέρινο



                       Τον έκτο μήνα τον καλό-Παντελής Θαλασσινός 

..............................................................................................................

30 Μαΐου 2016

<< Η Μνημοσύνη η Θεά.. με επισκέφτηκε >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ήτανε λέει μια φορά εκεί στη χώρα της Μυθολογίας, μια κόρη της Γαίας και του Ουρανού πανέμορφη.. η Θεά η Μνημοσύνη, και λένε ακόμα και σήμερα πως ήτανε η προσωποποίηση της μνήμης..και ο Δίας ..που ποτέ του δεν άφηνε καμμιά καλή γυνή να του ξεφύγει..μαζί της λοιπόν εκοιμήθηκε και γέννησε εννέα κόρες έμορφες, χαρίσματα γεμάτες...Τις εννέα Μούσες γέννησε, κι όλες μια και μια στις χάρες τους ήταν πλημμυρισμένες..κι έχουν μεγάλη σημασία τα χαρίσματα αυτά μέσα στο νου του ανθρώπου.

 Η ιστορία είναι τις περισσότερες φορές σκληρή και αντικειμενική κι άλλοτε πάλι όχι...μα η Μνημοσύνη η Θεά ...επίσκεψη στο νου μας σαν θα κάνει...σε προβληματισμούς μας οδηγεί...των πανηγυρισμών τις μέρες..Σαν σήμερα ...που γέμισαν ζητωκραυγές οι οθόνες στα Μ.Μ.Ε και στου διαδικτύου τις οθόνες,για ήρωες και ανάλογες αυτών πράξεις ανδρείας....εγώ απλά και ταπεινά θε να σταθώ...εις των ''συμβολισμών'' τις πράξεις.Γιατί μια τέτοια ήτανε και η συμβολική αυτή ενέργεια ..του Γλέζου του Μανώλη..που σαν νέος ορμητικός και φλογερός ,ετόλμησε το σύνθημα της αντίστασης να δώσει..

Και ναι.. ετόλμησε και εκατέβασε από την Ακρόπολη τη σημαία των << Ναζί >> ..των Γερμανών  που να κατέχουν ήθελαν τη χώρα...την Ελληνική.Στέκομαι με σκέψη και με σεβασμό στους εκάστοτε συμβολισμούς που οι εποχές γεννούνε.Ποτέ δεν είναι τυχαίοι οι ''συμβολισμοί''.Απόρροια και ωρίμανση μιας ανυπόφορης κατάστασης είναι.. τη δεδομένη ώρα και στιγμή οι συμβολικές οι πράξεις.Είναι πράξεις που εμφανίζονται όχι πολύ συχνά,γιατί οι καταστάσεις είναι που αργούν, τις συνειδήσεις των λαών ευθύς να αφυπνίσουν...Είναι απαραίτητο για να συμβούν αυτές,ομαδική ωρίμανση ..να αναζητηθεί...εντός...για να μπορέσει νάχει αντίκτυπο στα μάτια των πολλών.

Ναι.. σήμερα χωρίς ζητωκραυγές ..με σεβασμό και πρέπουσα εκτίμηση στα πρόσωπα, που τους ''συμβολισμούς'' τολμούν...σαν πράξεις να μας καταθέτουν..κι εγώ οφείλω να σταθώ έτσι απλά σκεπτόμενη...και επειδή η Μνημοσύνη η Θεά επίσκεψη και ''βίζιτα'' σοβαρή αποφάσισε πρωί- πρωί για να μου κάνει...κι εκείνη με οδήγησε ,να σας ομολογήσω..πως ποτέ μου δεν επίστεψα στην ισοπέδωση προσώπων και ιδεών.. 

<< Οι οδοστρωτήρες >> είναι για να ασφαλτοστρώνουνε τους δρόμους των κρατών...και όχι ...μα ποτέ...τους δρόμους τους φαρδείς..αυτών των συνειδήσεων.Τολμώ λοιπόν και σήμερα να πω,από τα λίγα αυτά που πέσαν στη δική μου την αντίληψη,πως κάποιοι άνθρωποι είναι άξιοι θαυμασμού,γιατί έχουνε στάση ζωής και άποψη πλήρως εναρμονισμένες με τις ιδέες τους και συνεχώς...

Πολλά τα χρόνια στη Βουλή του Γλέζου του Μανώλη...μα καθώς διαβάζω στο πόθεν έσχες του πλούσιος ποτέ του δε δηλώνει...Γιατί ήταν και είναι ''πλούσιος'' πολύ,γιατί το μεγαλύτερο το μέρος των χρημάτων του σε σχολεία και έργα για τον τόπο του ,αυτός το διαθέτει...Νιώθω όμορφα που γύρω μου υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ,που έχουνε τον <<λόγο της τιμής>> τους..Όμορφα πάλι με ταξίδεψε και σήμερα η Θεά μου η Μνημοσύνη...Τη μέρα τούτη δεν θα την αφήσω να μου πει...για τους ''συμβολιστές'' εκείνου- κάποιου του Πολυτεχνείου...που εξαργύρωσαν με βαλάντια χρυσά...τις πράξεις τις συμβολικές τους...

 Η ''Μνημοσύνη'' με επισκέφτηκε - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 


Τη Ρωμιοσύνη Μην Την Κλαις - Μαρία Δημητριάδη 

..............................................................................................................




29 Μαΐου 2016

<< Ένας γέρος>> Κωνσταντίνος Καβάφης.1897





Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος· με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

  Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
 
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει. Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.


Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα· και πώς την εμπιστεύονταν πάντα – τι τρέλλα! – την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.


…Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι. . . . . . . . . . . . .
...............................................................................................................

Τι βλέπετε νοσοκόμες; ... ..... Τι βλέπετε;


Τι σκέφτεστε ... ..... όταν με κοιτάτε;

Ένας ιδιότροπος γέρος, ... ..... όχι πολύ σοφός,

Αβέβαιος από συνήθεια ... ..... με μακρινή ματιά;

Που λερώνεται με το φαγητό του ... ..... και δεν δίνει καμία απάντηση.


Όταν λέτε με δυνατή φωνή ... ..... «Εύχομαι να προσπαθούσες!»

Που φαίνεται να μην παίρνει είδηση ... ..... τα πράγματα που κάνετε.

Και πάντα χάνει ... ..... μια κάλτσα ή ένα παπούτσι;

Ο οποίος, αντιστεκόμενος ή όχι ... ..... σας αφήνει να κάνετε όπως επιθυμείτε.

Με το μπάνιο και το τάισμα ... ..... για να γεμίσετε την μέρα;


Αυτό σκέφτεστε; ... ..... Αυτό βλέπετε;

Τότε άνοιξε τα μάτια σου νοσοκόμα, δεν κοιτάς εμένα.

Θα σου πω ποιος είμαι ... ..... καθώς στέκομαι εδώ τόσο ακίνητος.

Καθώς υπακούω στις διαταγές σου ... ..... καθώς τρώω με τη θέλησή σου.


Είμαι ένα Δεκάχρονο μικρό παιδί ... ..... με έναν πατέρα και μητέρα,

Αδερφούς και αδερφές ... ..... που αλληλοαγαπιόμαστε.

Ένα Δεκαεξάχρονο νεαρό αγόρι ... ..... με φτερά στα πόδια του.

Ονειρευόμενο πως σύντομα τώρα ... ..... αγάπη θα βρει.

Στα Είκοσι σύντομα γαμπρός ... ..... η καρδιά μου πετά.


Καθώς θυμάμαι τους όρκους ... ..... που υποσχέθηκα πως θα κρατήσω.

Στα Εικοσιπέντε τώρα ... ..... έχω δικό μου μικρό.

Που χρειάζεται την καθοδήγησή μου ... ..... και ένα ασφαλές χαρούμενο σπιτικό.

Τριαντάχρονος άντρας ... ..... το μικρό μου έχει πια γρήγορα μεγαλώσει.

Δεμένοι μαζί ... ..... με δεσμούς που θα κρατήσουν.


Στα Σαράντα μου, οι νεαροί γιοί μου ... ..... έχουν μεγαλώσει και φύγει.

Μα η γυναίκα μου είναι δίπλα μου ... ..... να σιγουρέψει πως δε θα θρηνώ.

Στα Πενήντα, άλλη μια φορά ... ..... μωρά παίζουν στα γόνατά μου.

Ξανά, γνωρίζουμε παιδιά ... ..... η αγαπημένη μου κι εγώ.

Σκοτεινές μέρες με βαραίνουν ... ..... η σύζυγός μου είναι νεκρή.


Κοιτάζω το μέλλον ... ..... τρέμω με φόβο.

Γιατί όλα τα μικρά μου ... ..... ανατρέφουν δικά τους μικρά.

Και σκέφτομαι τα χρόνια ... ..... και την αγάπη που έχω γνωρίσει.

Είμαι τώρα ένας γέρος άντρας ... ..... και η φύση είναι σκληρή.

Είναι αστείο να κάνεις τα γηρατειά ... ..... να μοιάζουν ανόητα.


Το σώμα καταρρέει ... ..... η χάρη και η δύναμη αποχωρούν.

Τώρα υπάρχει μια πέτρα ... ..... εκεί όπου είχα καρδιά.

Μα μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι ... ..... ένας νεαρός άντρας κατοικεί.

Και για άλλη μια φορά ... ..... η ταλαιπωρημένη μου καρδιά φουσκώνει.

Θυμάμαι τις χαρές ... ..... θυμάμαι τον πόνο.



Και αγαπώ και ζω ... ..... τη ζωή ξανά.

Σκέφτομαι τα χρόνια, τόσο λίγα ... ..... φύγαν τόσο γρήγορα.

Και δέχομαι το σκληρό γεγονός ... ..... πως τίποτα δε κρατά.

Λοιπόν, ανοίξτε τα μάτια σας, άνθρωποι ... ..... ανοίξτε και δείτε.

Όχι έναν ιδιότροπο γέρο .


Κοιτάξτε κοντύτερα ... ..... δείτε ... ..... ΕΜΕΝΑ!!
Ανώνυμος.... 
............................................................................................................

( Όταν ένας γέρος άντρας πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός γηροκομείου σε μια πόλη της Αυστραλίας, θεωρήθηκε πως δεν είχε αφήσει τίποτα αξίας.



Αργότερα, όταν οι νοσοκόμες έψαχναν ανάμεσα στα λιγοστά υπάρχοντά του, βρήκαν αυτό το ποίημα. Η ποιότητά του και το περιεχόμενό του εντυπωσίασαν τόσο πολύ το προσωπικό, που φτιάχτηκαν αντίγραφα του και μοιράστηκε σε κάθε νοσοκόμα του νοσοκομείου.



Μια νοσοκόμα πήρε το δικό της αντίγραφο στη Μελβούρνη. Η μοναδική κληρονομία του γέρου άντρα στους μεταγενέστερους έχει εμφανιστεί από τότε σε χριστουγεννιάτικες εκδόσεις περιοδικών σε όλη τη χώρα και περιοδικά Ψυχικής Υγείας. Έχει επίσης γίνει μια παρουσίαση διαφανειών βασισμένη σε αυτό το απλό, αλλά εύγλωττο, ποίημα.



Και αυτός ο γέρος άντρας, χωρίς τίποτα να έχει μείνει να δώσει στον κόσμο, είναι τώρα ο συγγραφέας αυτού του «ανώνυμου» ποιήματος που τριγυρίζει σε ολόκληρο το διαδίκτυο).
...................................................................................................................................


Λίγα μονάχα έχω να σας πω.. μα είναι αποστάγματα της δικής μου της ζωής...στα χρόνια που περπάτησα στη γης ετούτη τη μικρή..Σκοτώνουνε..χλευάζουνε και διακωμωδούν..ανόητοι και απερίσκεπτοι και χαμερπείς και υπερφίαλοι συχνά,νέοι νομίζοντας πως είναι..γιατί θαρρούν κανείς σαν ομορφιά και τη
 τη δροσιά των νεανικών των χρόνων του πως φέρει..το πέτυχε και
 νέος επαρέμεινε ακόμα..Μα δεν έχω αντίρρηση καμμιά πως είν' τα νιάτα ελκυστικά..επιθυμητά...κι αιώνια η λαχτάρα μας θα ήθελε να μένουν...Περνούν τα χρόνια τα ημερολογιακά...γρήγορα σαν νεράκι...και τότες έρχεσαι εις τον καθρέφτη σου αντιμέτωπος μπροστά...Κοιτάς και βλέπεις ίσως το ''σαρκίο'' σου το ταλαιπωρημένο...μα εσύ δε βλέπεις γήρας...παρά μια αγέραστη καρδιά...και ένα φιλοσοφημένο νου...σε ένα σαρκίο μέσα από της αναπόφευκτης φοράς τη δίνη και του χρόνου...Κι έρχονται τώρα άλλοι που πολλές φορές νέοι λογίζονται ενώ δεν είναι...και να εφαρμόσουν προσπαθούν τη ρήση τη γνωστή : 

<<Σκοτώνουνε τα άλογα ,όταν πολύ γεράσουν>> ..

Μα οι άνθρωποι δεν είναι'''άλογα'''ούτε τα άλογα θάπρεπε να σκοτώνουν...Είναι λέει οι γέροι ασύμφοροι για την οικονομική πολιτική..είναι βάρος στα παιδιά τους...είναι πλέον άχρηστο υλικό...αναλώσιμο...για ειρωνεία κάποιων και ανάγωγων...και για το ''θάψιμο'' αν είναι δυνατόν και ζωντανών ακόμα...Μα  άραγε αναρωτήθηκαν οι ανόητοι ποτέ...πως ίσως είναι γεροντότεροι από κάποιους γέρους...γιατί με τις ιδέες τους αυτές...ήδη γεράσαν πρόωρα...και η κοινωνία στο περιθώριο τους βάζει...Γιατί δεν έμαθαν και δε διδάχθηκαν σεβασμός και αξιοπρέπεια στον άνθρωπο να δίνεις τι σημαίνει....Ούτε θαρρώ ποτέ τους άκουσαν τη λέξη: ανθρωποκοινωνιολογία και πολιτισμός...μαθήματα άγνωρα για τους ημιμαθείς και τους ''παραμορφωμένους''......

 Για τον άνθρωπο το ''γέρο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
........................................................................................................... 

28 Μαΐου 2016

.Ἐρωτικὴ ἱστορία - Γιάννης Ρίτσος.


Δυὸ χρόνια ἐκείνη τὸν περίμενε, μὲ τὴν ψυχή στὰ δόντια, ὅπως λένε,
κ’ ἐκεῖνος ἦρθε κάποια μέρα, ἀρχὲς τῆς ἄνοιξης, σὰ νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα.
Αὐτό ἀκριβῶς τὴ σκότωσε. Δέν κατάλαβε ἐκεῖνος
πὼς ἦταν πεθαμένη ἀντίκρυ του, μὲ φόντο
ἕνα περίλαμπρο, τετράγωνο, ἀνοιχτό παράθυρο.

Τὴν κοίταζε μ’ ἐρωτικὴν αὐτοπεποίθηση,
μ’ αὐτὴ τὴν εὔκολη, σχεδόν ἐπαγγελματική, ἀσκημένη ἐπιθυμία. Τὸ βλέμμα του
ζεστά ψυχρό τρυπάνιζε κάποια παλιά ναρκωμένη πληγή μὲς στὰ ὀστά της.

Κ’ ἤτανε μιὰ σκηνή παράξενη κι ὡραία, σὰν κάποιος
νἄχε πεθάνει ἀμίλητος στὴν πολυθρόνα τοῦ ὀδοντιατρείου
κι ὁ γιατρὸς νὰ συνέχιζε ἥσυχα νὰ τοῦ σφραγίζει ἕνα δόντι
ἐνῶ ὁ ἥλιος τοῦ Ἰουνίου λαμποκοποῦσε στὸ καφετί πετσί τῆς πολυθρόνας.

..............................................................................................................
.

                            ΒΟΥΛΑ ΣΑΒΒΙΔΗ "για χάρη σου"

...............................................................................................................

26 Μαΐου 2016

Κ.Π. Καβάφης - Η Πόλις- << Η πόλις που μας κατοικεί >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


 

 

Είπες "Θα πάγω σ`άλλη γη, θα πάγω σ`άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ`είν`η καρδιά μου σαν νεκρός θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα."

Καινούριους τόπους δε θα βρεις, δε θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί.Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους.Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ`ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φτάνεις.Για τα αλλού μην ελπίζεις
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ`όλην την γη την χάλασες.

Η Πόλις -Κωνσταντίνος Καβάφης

..............................................................................................................  

Σκέψεις για την ''πόλι'' που μας κατοικεί...
της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

  Ίσως οι μέρες μας αυτές μας μελαγχόλησαν θαρρώ...και ανατρέξαμε σε στίχους και γραφές ''απάγκιο'' για να βρούμε.. Ίσως  διαβάζοντας το ποίημα του Καβάφη να μοιάζει, πως δεν υπάρχει ελπίδα πια καμιά..  για να βρεθούνε νέοι φωτεινοί προορισμοί, καινούριες πολιτείες και άλλες θάλασσες. 

Ίσως και  οι  επιλογές που είχε κάνει ,ο καθείς μας μες  στο παρελθόν, θα τον καταδιώκουν πάντα και εκείνος θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα της αδυναμίας του να αλλάξει, ό,τι μέχρι τώρα δημιούργησε.. πιστεύοντας σοφά.Αφού λοιπόν διαπίστωσε,πως τη ζωή του την κατέστρεψε, θα υποστεί και τη βαρύτατη συνέπεια να μην έχει το παραμικρό περιθώριο να την αλλάξει...τώρα πια.. Δεν μπορεί να αποφύγει το παρελθόν ούτε και να διαφοροποιήσει το μέλλον του αφού δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τον εαυτό του...Έτσι μας μηνύει σ' αυτούς τους στίχους...ο ποιητής...που φιλοσόφησε βαθιά τον ''άνθρωπο''μα πάντα τα μηνύματα ξεχωριστά τα μετατρέπει ο αναγνώστης...τα προσαρμόζει στην ψυχολογία του και δύναμη αντλεί από αυτά..φιλοσοφώντας πάνω  στα δικά του πεπραγμένα..

Γι αυτό λοιπόν κι εγώ...όχι...αρνούμαι να δεχτώ πως δεν υπάρχει επιστροφή,αν όντως το θελήσουμε από τα ''βαρίδια του εγωϊσμού'' και των κεκτημένων μας να απαλλαγούμε....
 Ήταν και είναι πάντα δύσκολο απ' τη ζωή του τόπου που γεννήθηκες και ετοποθέτησες τα όνειρα και τις ελπίδες τις δικές σου...για να φεύγεις...Μα όσο κι αν μοιάζει ακατόρθωτο και απελπιστικό...όσο κι αν φαίνεται απροσπέλαστο της ''μοίρας'' το γραφτό...ο άνθρωπος δεν μένει ακίνητος μπρος στη φθορά...όχι δεν είμαι απ' τους απαισιόδοξους εγώ...που τη συνεχή και αναπόφευκτη φθορά.. την αναπότρεπτη τη συμφορά θα επικροτήσω...

  Ναι...έρχονται χρόνια δύσκολα και βασανιστικά...και τρέχουμε κι εμείς σε άλλους τόπους ίσως να κρυφτούμε...κι εκεί την προκοπή να ψάξουμε που μέσα μας ονειρευτήκαμε...και πάντα προσδοκάμε...Δεν είναι καν  κατακριτέο αυτό...ούτε όμως η φυγή είναι η μόνη λύση... Αν μέσα μας την ''πόλι'' δεν την φέρνουμε...όπως την ονειρευτήκαμε...αν την αφήσαμε στο έλεος των πέντε - δέκα των αγύρτηδων που επιλέξαμε για να μας διαφεντεύουν...αν την ''πόλι της ψυχής μας'' καταστρέψαμε...καμμία πόλη δε μας σώζει...Και ναι.. εδώ και  χρόνια ολόκληρα στέκομαι και διαβάζω και ξαναδιαβάζω συνεχώς τους παρακάτω στίχους :

<< Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ`όλην την γη την χάλασες.>>


Και μη θαρρείτε πως τους βλέπω απελπιστικούς τούτους εδώ τους στίχους...όχι καθόλου ...το αντίθετο... με αισιόδοξο βλέμμα προσπαθώ να τους κοιτώ...μέσα τους να τρυπώσω...να τους αντιστρέψω προσπαθώ...και νόημα άλλο, βαθύτερο να τους δώσω.. γιατί θαρρώ μου δίνουνε το έναυσμα...να ανασυγκροτηθώ...και να εφορμήσω πάλι από την αρχή...γιατί αναλογίζομαι ..πως όπου κι αν πας και όπου ...σε όποιο τόπο κι αν σταθείς...η δική σου η ψυχή δίνει έτσι κι αλλιώς  το ''σύνθημα'' για ανασυγκρότηση και για  μια νέα ''σκυταλοδρομία''...για την καινούρια..ολοκαίνουρια την ''πόλι''  μέσα στην ίδια σου την πόλη που θα χτίσεις...Αυτή είναι η δική μου η θεώρηση για τούτο εδώ το ποίημα...

Μ' αρέσει τα απελπιστικά.. που οι πολλοί από μας  μόνο με λυπημένα μάτια τα κοιτούνε ..ανήμποροι ..δισταχτικοί να αντιδράσουν ...σε αρχές αισιόδοξες.. να προσπαθώ με δύναμη πολλή..και να τα μετατρέπω εγώ...Είναι που μια φωνή φωνάζει μέσα μου,πως να το βλέπω το ποτήρι μου πάντα μισογεμάτο...για να μπορώ να συνεχίζω τη ζωή, που δώρο είναι του Θεού και μου εχαρίσθη απλόχερα...και σαν μικρό παιδί από την αρχή...με αγώνες και προσπάθειες και σθένος ψυχικό ,την πόλη να αλλάζω...από ρημαγμένη και απελπιστική...σε ανθηρή ξανά μες στην ψυχή μου να την στήνω !!! 

Στον τόπο τούτο το μικρό...σ' αυτήν εδώ την τόσο δα ''μικρή την κώχη''στον τόπο μου το γνώριμο...που είναι ''η ψυχή μου''...που τις μυρωδιές του τόπου μου αυτού..εγώ μονάχα τις κατέχω...πάντα μέσα σ' αυτή, σαν με κυνηγούν...πάντα σ' αυτήνε επιστρέφω...!!! 
Σφιχταγκαλιάστε την την ''κώχη'' τη μικρή...κι αυτή ευθύς θα προσπαθήσει να σας ανταμείψει...αφουγκραστέιτε την.. κι αυτή...μια νέα καινούρια ''πόλι''μέσα σας θα ''χτίσει'' !!!!

Σκέψεις για την ''πόλι'''που μας κατοικεί - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

 Σε μια ξεχωριστή εκτέλεση..αυθεντική...και ναι... φίλοι μου αγαπητοί και αγαπημένοι : 
<< είμαστε ακόμα ζωντανοί...σαν Ροκ συγκρότημα >>



                  

Alkistis Protopsalti ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ - ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ.

...............................................................................................................

 

25 Μαΐου 2016

..στα περιθώρια.. στης ζωής μου το τετράδιο .....

Ήρθε και πάλι απόψε ένας φίλος μου απ' τα παλιά...αγαπημένος και πολύ γνωστός...μπροστά μου στάθηκε...και μου ψιθύρισε γλυκά στ' αυτί... : μη σταματήσεις μούπε να αισθάνεσαι..να αποτυπώνεις ..''μαντινάδες'' είν' στ' αυτιά μου τα γραπτά σου...κι εγώ τον κοίταξα γλυκά και του απάντησα... πως μαντινάδες και στιχάκια εγώ.. δεν έμαθα ποτέ μου για να γράφω... Ένα τετράδιο η ζωή του καθενός πολύφυλλο...σελίδες άγραφες.. μας δίνεται...τη μέρα την ευλογημένη αυτή, που το φως τα μάτια αντικρύζουν..
.Ένα τετράδιο όμορφο...ένα ημερολόγιο ,κι εσύ εκεί μπροστά του...να το γεμίζεις καθημερινά...πολύ προσεχτικά...από τα περιθώρια της σελίδας του ποτέ σου να μη βγαίνεις.Έτσι για να υπάρχει μια τάξη στις σελίδες του...πάντα τα ''περιθώρια'' άγραφα να μένουν...Κι έρχεται μέρα που νομίζεις πως το γέμισες...και πως μες στο σεντούκι σου των αναμνήσεων ,πρέπει να το φυλάξεις...

Μα ξαφνικά θυμήθηκες...πως επαρέλειψες κεφάλαια που πρέπει να προσθέσεις...γιατί η ζωή δεν σταματά...και όλα δεν σου τάπε..Απάντησα άφοβα και συνετά στο φίλο μου που μ' αγαπά...και απάντηση επρόσμενε ..είπα και χαμογέλασα...πως να ..  τα αισθήματά μου με πλακώνουνε συχνά...να τα ελέγξω δεν γροικώ...με γονατίζουνε συχνά και χαμηλά με ρίχνουνε μονάχη...Με νίκησαν πολλές φορές...και απόφαση σωστή δε μ' άφησαν να πάρω...Κι οι φίλοι μου που με αγαπούν...όχι μου λένε όχι..πως αυτά είναι που με οδήγησαν απόφαση να πάρω... Μα εγώ θαρρώ το χρόνο μου πολύ ροκάνισαν αυτά τα συναισθήματα...τα δυνατά...τα απατηλά...τα ευαίσθητα...για μια αγάπη που δε δέχτηκα.. πως την επήρανε τα αστέρια...την πήγανε μακριά ...την ''χάσανε'' στο απέραντο γυρίζει...κι εγώ θαρρώ πως είναι δίπλα μου...ωσάν στα παραμύθια καρτερώ.. πίσω να μου γυρίσει..


.Μα ο φίλος μου που με αγαπά...πάλι μου ψιθυρίζει...πως οι ποθαμένοι δε γυρίζουνε...και την αγάπη μου αυτή πια, να μην την επροσμένω...Γιατί οι ζωντανοί με τους αζωντανούς..και οι ποθαμένοι με τους αποθαμένους...Μα εγώ τέτοια αγάπη αναζητώ του αποκρίνομαι...και με μια άλλη πιο λίγη η δική μου η καρδιά δεν συμβιβάζεται...αυτή δεν κάνει έκπτωση...και ''ρούχο εκπτωτικό ...του καλαθιού'' ποτέ δεν της ταιριάζει...
 Γεμίζει η καρδιά μου με μια γλύκα απέραντη στη θύμηση... Κι όσους υπήρξαν στης ζωής το μονοπάτι μου, συνοδοιπόροι μου πιστοί, όσους ποτέ δεν άφησαν το χέρι μου μετέωρο, τους ευγνωμονώ...αδιάκοπα κι απόψε....

 Το ομολογώ πως όλοι μου οι άνθρωποι μες στις σελίδες του βιβλίου μου εγράψαν,δρόμους μου δείξαν της ψυχής ,άλλοι μου κόψαν τα φτερά, μα άλλοι με κάναν να πετάξω...όλους τους πια τους αγαπώ...γιατί και έτσι και αλλιώς μου δείξανε το δρόμο..

Μα τώρα ήρθε η στιγμή θαρρώ απόφαση και πάλι για να πάρω..Θέλει η ψυχή ξανά..αγάπη δυνατή...κοντά της να χορεύει με ολοκαίνουριο φουστάνι.. με γιορτάνι στα μαλλιά ξανά να της φορέσει..Αλλιώς μονάχη της ας κάθεται τα βράδια τα μοναχικά...κι άλλη αγάπη πια.. μισή και άχρωμη αυτή να μην προσμένει...Κάλλιο το άρωμα να διαχέεται μιας ...της παλιάς αγάπης...που σελίδες εγέμισε πολλές...χρωματιστές μες στο βιβλίο της ζωής μου...Ξενύχτισα απόψε πάλι ως αργά...απόφαση να πάρω...να γράψω αν πρέπει στα περιθώρια του τετράδιου που άφηνα πάντα κενά...με άλλα γράμματα...καινούριο μελάνι να ακουμπήσω και  με την πένα μου...καινούριες ιστορίες για να γράψω...

Λένε συχνά πως ο έρωτας είναι τυφλός...είπα κι εγώ πολλές φορές...''δραπέτης'' είναι της λογικής του ανθρώπου... Λένε επίσης ότι ο έρωτας είναι τυφλός και συμβαίνει ακαριαία, από στατιστικές  δεν αποδείχτηκε ποτές..και συχνά επιβεβαιώνεται πως άνθρωποι ερωτεύτηκαν κι ανθρώπους που γνωρίζαν ήδη.. Ούτε και παίζει τον ρόλο αυτό το μεγαλύτερο η εξωτερική εμφάνιση...στον έρωτα που έσκασε απρόσμενα μπροστά σου...Σίγουρα λοιπόν  η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι αυτή, που έχει και τόση σημασία, θα πρέπει να υπάρχουνε άλλα, πιο δυνατά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου.. αυτά .. που τελικά κάνουν τη διαφορά στη σύναψη των ερωτικών των σχέσεών μας ...και στη μαγεία του έρωτα...Και σίγουρα από άτομο σε άτομο...τα χαραχτηριστικά αυτά σαφώς και  διαφέρουν...Για μένα και τους περισσότερους θαρρώ.. τα χαρακτηριστικά αυτά που είναι άκρως απαραίτητα για να ερωτευτούμε κάποιον είναι: η καλοσύνη και η ευφυία του...που μέσα μας θα ανιχνεύσει και θα γράψει...ξεχωριστά απ' τους υπόλοιπους...

Του αποκρίθηκα  με σύνεση του φίλου μου και του ομολόγησα 
πως η πένα μου εστέγνωνε στιγμές - στιγμές...πάλιωσε φαίνεται κι αυτή...και εγδάρθηκε η μύτη της...και ανταλλακτικό προσμένει...Μα πάλι..μπερδεμένη εβρέθηκα κι ετούτη τη φορά..γαιτί κι εσύ που μ' έκανες στιγμές- στιγμές πριγκίπισσα και διαφορετική να νιώσω...ίσως αναρωτήθηκα.. και την ανάγκη σου να θέλησες.. να κάλυψες...να ακουμπήσεις την αγάπη σου επάνω μου...γιατί η αγάπη κάπου θέλει να ακουμπά...αλλιώς μαραίνεται.. κι εσένα μαζί της σαν θα μαραθεί.. σε παρασέρνει και σε μαραζώνει...Δεν ξέρω αν το ημερολόγιο μου δείχνει πια τις μέρες μου σωστά ή αν ξεφυλλίζω λάθος τους ημεροδείχτες...ένα μονάχα είναι σίγουρο, πως ο έρωτας.. σαν έρχονται οι άνοιξες και οι καιροί...πάλι στην πόρτα μας μπροστά και πάντα...βόλτες θε να ''κόβει'' και θα μας καλεί...στα χρώματα τα πορφυρά για να μας ντύσει...κι ας φαίνεται πως γέμισαν οι σελίδες του τετράδιου αυτού που λέγεται ζωή...γιατί η ζωή ποτέ δε σταματά...
Αναρωτιέμαι καθημερινά...κι απάντηση δεν παίρνω...
νάναι τάχα έρωτας αυτός για τη ζωή ή νάναι τάχα έρωτας ξανά ? 

..νάναι τάχα έρωτας ξανά ? - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Μαρία Σουλτάτου - ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ ΝΑ΄ΝΑΙ ΑΥΤΟ.



Έρωτας τάχα να ’ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

Έρωτας να ’ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;

Έρωτας να ’ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Στίχοι : Μυρτιώτισσα.
Μουσική : Γιάννης Σπανός.
.............................................................................................................

24 Μαΐου 2016

<< Άνθρωποι και ανθρωπάκια..σαρκία ευτελή >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Άνθρωποι κι ανθρωπάκια.. άνθρωποι έξυπνοι και άνθρωποι ανόητοι...άνθρωποι όμορφοι και άσχημοι και μέσα κι έξω απ' την ψυχή τους εννοώ...άνθρωποι βολεψάκηδες...κρυμμένοι στο ''φτωχό ''κουστούμι τους το καθημερινό''...σαρκία ευτελή...και άνθρωποι ''πιράγχας''.. που εύκολα ποδοπατούν...τις σάρκες να ξεσκίσουν το τολμούν..και δίχως τύψεις συνεχίζουν...γιατί ποτέ αυτές τις έννοιες...δεν έτυχε να συναντήσουν..Έτσι απλά...της ''μιας δραχμής τα γιασεμιά'' ποδοπατούν ..γιατί ποτέ ...κανείς δεν τους το έμαθε...πως τα ''φυτά'' αυτά και τα ''ζιζάνια'' και τα ''παράσιτα'' ,που μοιάζουν με αυτούς, η ζωή γρήγορα τα ''ξεραίνει τα ''ξερνά''...

Ζουν τη ζωή τους τη μισή στο ψέμμα στηριγμένη...είναι γλυκό το ψέμμα τους που σαν καραμέλλα αυτοί.. ζαχαρωτή...κάθε πρωί την πιπιλάνε...γιατί αντέχουν ...ναι.. μπορούν...ζωή αληθινή...γεμάτη να μη ζουν...παρά σαν τα παράσιτα.. επάνω στους κορμούς κολλάνε...των άλλων δέντρων που τολμήσανε να φυτευτούν...ακόμα και σε έδαφος ξηρό...κι εκεί να προσπαθούν να επιβιώνουν...

Τι βολεψάκηδες...κακόμοιροι.. και αξιολύπητοι θαρρώ ...αυτοί που τη δική τους τη ζωή...αφήσανε από τα χέρια τους να ξεγλιστρήσει...!!!Ζουν καθημερινά μες στο δικό τους το ''κλουβί'' φτερά να βγάλουν δεν μπορούν...είναι αδύναμοι...ανασφαλείς...αξιολύπητοι... το καναβούρι που θα τους πετάξουν περιμένουν..και πως μαζί τους τώρα εσύ στ' αλήθεια  να θυμώσεις...? Γίνονται αυτοί παρατρεχάμενοι...γύρω τους δεν κοιτούν...φορούνε παρωπίδες...τους συνανθρώπους τους για μύγες τους περνούν...Ζούνε μέσα στη χρυσόσκονη..στο δικό τους κόσμο τον ''φτωχό του νου'' για άρχοντες και βασιλιάδες μοναχοί τους λογαριάζονται...Υπερόπτες το  συχνά ...κολτσίδες και βεντούζες.. μιας ευτελούς αξίας.. της δεκάρας της παλιάς θαρρώ... τους εαυτούς τους θεωρούν μεγάλους μάγκες και καταφερτζήδες της ζωής.. και πάντα μέσα στη χρυσόσκονη..που τη γύμνια τους καλύπτει..πάντα εκεί μέσα στη θολούρα τους ,που τους φαντάζει λαμπερή,μέσα σ' αυτήν καλύπτονται ...βαδίζουν ...τριγυρνούν..

Οίκτο μονάχα νιώθεις για τα ανθρωπάκια αυτά..και είναι άσχημο συναίσθημα...αυτό του οίκτου στους ανθρώπους...
Τι δύσκολο αλήθεια που είναι στη ζωή...κάθε πρωί με θάρρος το είδωλό σου να αντέχεις να κοιτάς εις τον καθρέφτη σου μπροστά !!! Κι αν δε σε φτύνει αυτό το ''είδωλο''τότε είναι που μπορείς και να τολμάς  αγάπη να ζητάς...είναι η ώρα ίσως, που κατάφερες πρώτος αγάπη εσύ να καταθέσεις...Γιατί αν πάντα στο νου σου έχεις τον πόλεμο.. και την κατάχτηση...της δόλιας της ζωής σου μοναχά... και του σαρκίου σου..είναι που την ερήμαξες κι αυτήν...και χαμπάρι δεν το πήρες...

Κι εσύ κυρά μου και αρχόντισσα..που μια αγκαλιά πάντα εφύλαγες λουλούδια μες στα αγκάθια τους ..πάντα να τους προσφέρεις...τώρα λυπάσαι ...θλίβεσαι...γιατί το ξέρεις πια ...πως οι άνθρωποι αυτοί ...αυτά τα ανθρωπάκια...έχουνε χάσει πια την όσφρηση...αρώματα δεν ξέρουν να μυρίζουν...γιατί συνήθισαν τη μυρωδιά ...απ' τα ''ψοφίμια'' πούχουν γύρω τους...γνώριμη πια τους είναι αυτή η μυρωδιά...και την μυρίζουνε καθημερινά...και πια τη δυσωδία αγνοούν και τους φαίνονται...πως τριαντάφυλλα και γιασεμιά μυρίζουν...Πουλάνε το ''τομάρι'' τους αντί του πινακίου της  φακής και μόνο  ...έτσι γιατί είναι ''βολεψάκηδες'' και ελλειπή και χαμερπή ανθρωπάκια...

Μείνε λοιπόν στο κήπο σου κυρά μου εσύ...και ψάχνε καθημερινά...λουλούδια που μοσχοβολούν...γιατί υπάρχουνε και άνθρωποι ...που δεν τα λένε ανθρωπάκια...Έχουνε πάντα τα παράθυρα ανοιχτά...το φως τις σκέψεις τους για να φωτίζει...Δεν μπλέκονται σε ίντριγκες...ποτέ τους δε συνωμοτούν με το δόλιο και το κακό...ψάχνουνε το μπροστά από αυτούς...το κυνηγούν...και τρέχουν να προλάβουν τη ζωή...χωρίς των άλλων τις ζωές να υποβλέπουν και να καταστρέφουν...Έχουνε πάντα στάση ακριβή και συνεπή των λόγων και των πράξεών τους.. 

Μη φοβηθείς ποτέ για τα τασαλακωμένα σου προσωρινά φτερά...γιατί μια πεταλούδα εσύ...που πάντα τα φτερά χρωματιστά τα έχεις...και τα λόγια τα άληθινά και τα από καρδιάς,ξέρεις να ξεχωρίζεις...Ξεχύσου μες στους κάμπους τους ολάνθιστους... ξερίζωνε τα ''ζιζάνια'' και ψάχνε για τα ''άνθια''... Είναι δύσκολοι οι καιροί...αγρίεψαν οι άνθρωποι...γίναν ''ανθρωποφάγοι''μα πιότερο από όλους μας αυτά  τα ''ανθρωπάκια''κι όλη τη μέρα μια μουσική ακούν...που άλλοτε σαν ψίθυρος.. κι άλλοτε δυνατά.. τους λέει πρόσεχε...εσένα και το τομάρι σου...είσαι ο άρχοντας εσύ...με το ''εγώ''και το ''εγώ'' σου... πρόσεχε...μην μοιράσεις ούτε ένα ψίχουλο...από την άνομβρη καρδιά σου...Φύλαξέ την θα σου χρειαστεί...γιατί εκεί στον άλλο κόσμο που θα πας...πολύτιμη τροφή για τα σκουλήκια που συναναστράφηκες...τέτοια τροφή θα γίνεις... 
Προσπέρνα τους λοιπόν κυρά μου εσύ χωρίς θυμό..με αδιαφορία κοίτα τους..την προσοχή σου δεν αξίζουν...Γιατί τιμή θα το θεωρήσουνε..μαζί τους σαν ασχοληθείς...
Έτσι κι αλλιώς στ' αυτιά σου ακόμα αντηχεί..αυτό που  έλεγε η γιαγιά σου :
 <<Ο όμοιος στον όμοιο..και η κοπριά στα λάχανα..πουλί μου>>

άνθρωποι και ανθρωπάκια  - της Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................. 


Birdy - People Help The People [Official Music Video] 

Οι Άνθρωποι Βοηθούν Τους Ανθρώπους (Oi Anthrwpoi Voithoun Tous Anthrwpous)


Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτές τις αδύναμες και μεθυσμένες καρδιές
Υποθέτω πως φίλησες τα κορίτσια και τα έκανες να κλάψουν
Αυτές τις σκληρά αντιμέτωπες βασίλισσες της κακοτυχίας
Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτά τα αδύναμα και βουλιαγμένα μάτια
Ένα φλογερό πλήθος από σιγασμένους αγγέλους
Που δίνουν αγάπη και δεν παίρνουν τίποτα πίσω

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους
Οπότε αν είσαι νοσταλγός, δώσε μου το χέρι σου και θα το κρατήσω
Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους
Και τίποτα δεν θα σε παρασύρει προς τα κάτω
Και αν είχα μυαλό, και αν είχα μυαλό
Θα ήμουν σκληρή σαν πέτρα και πλούσια σαν τους κουτούς
Αυτό έστρεψε όλες αυτές τις καλές καρδιές μακριά

Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτό τον κόσμο των μικρών συνεπειών
Πίσω από τα δάκρυα, μέσα στα ψέματα
Εκατοντάδες ηλιοβασιλέματα που αργοπεθαίνουν
Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτές τις αδύναμες και μεθυσμένες καρδιές
Υποθέτω πως η μοναξιά ήρθε χτυπώντας την πόρτα
Κανείς δεν χρειάζεται να είναι μόνος, σώσε με
Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους
Οπότε αν είσαι νοσταλγός, δώσε μου το χέρι σου και θα το κρατήσω

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους
Και τίποτα δεν θα σε παρασύρει προς τα κάτω
Και αν είχα μυαλό, και αν είχα μυαλό
Θα ήμουν σκληρή σαν πέτρα και πλούσια σαν τους κουτούς
Αυτό έστρεψε όλες αυτές τις καλές καρδιές μακριά
Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους
Οπότε αν είσαι νοσταλγός, δώσε μου το χέρι σου και θα το κρατήσω

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους
Και τίποτα δεν θα σε παρασύρει προς τα κάτω
Και αν είχα μυαλό, και αν είχα μυαλό
Θα ήμουν σκληρή σαν πέτρα και πλούσια σαν τους κουτούς
Αυτό έστρεψε όλες αυτές τις καλές καρδιές μακριά
..............................................................................................................

23 Μαΐου 2016

''Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός'' ΚΑΒΑΦΗς - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία, και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός, ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.


Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία είναι που κάμνουνε μια ιστορία μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι, για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν, κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.


Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.


Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε· πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.


Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, να δούμε τι απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική.-


Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός. Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία. Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια. Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

ΕΝ ΜΕΓΆΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΑΠΟΙΚΊΑ, 200 π.Χ.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

............................................................................................................................................................

''Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός''- 

 

της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Επίκαιρο όσο ποτέ το παραπάνω ποίημα του Καβάφη,ένα ποίημα από τη συλλογή των ποιημάτων του που γράφτηκαν από το 1897- 1933.Θα αναρωτηθείτε και θα πείτε πως οι εποχές αλλάζουν...δε μοιάζουν...άλλα τα δεδομένα της εποχής εκείνης...για την οποίαν γράφτηκε το παραπάνω κείμενο...όμως όσο κι αν οι εποχές αλλάζουν,τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα παραμένουν τα ίδια και μόνον οι αιτίες που τα προκαλούν αλλάζουν...Σε μια χώρα κάθε φορά που βρίσκεται προ των πυλών της Φτώχευσης..όπως είναι η Ελλάδα...είναι χρήσιμο να σταθούμε με σοβαρότητα και περίσκεψη στα λόγια του φολοσοφημένου αυτού ποιητή...

Την ώρα που οι ποιητές μας '''λουφάξανε''' και '' οι άνθρωποι της διανόησης κρυφτήκαν'' γενικά.. και αναρωτιέμαι στ' αλήθεια αν υπάρχουν ακόμα από δαύτους σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο 
τελικά...ή απλώς  δεν ασχολούνται με την κατρακύλα του σημερινού γίγνεσθαι...την ώρα που το μοδάτο προφίλ των προβεβλημένων πολιτικών και μη.. τείνει να καταποντίσει μια ολόκληρη χώρα,ας σταθούμε με σύνεση στα τόσο επίκαιρα,μελετημένα και σοφά λόγια του ποιητή..Μας παροτρύνει να μη ''βιαζόμαστε..γιατί είναι επίκίνδυνο πράγμα η βία''...Ψυχραιμία και σοφή αντιμετώπιση της κατάστασης..χωρίς φανφαρονισμούς και χωρίς κουκουλώματα και φτιασίδια...χωρίς άναρθρες πολιτικές κορώνες παλαιάς κοπής...τύπου Μαυρογιαλούρου...απαιτείται σοβαρότης..

.Κάθε στίχος του παραπάνω ποιήματος,είναι μια ολόκληρη ενότητα προς μελέτη και ενδοσκόπηση του καθενός μας...Δεν ξέρω αν ο καθένας μας έχει αποθέματα νηφαλιότητας πλέον ,καθώς βλέπει στα μάτια του μπροστά να καταποντίζονται όνειρα χρόνων και χρόνων, καταχτήσεις εργαζομένων να διαλύονται,το μέλλον των παιδιών μας να υποθηκεύεται...Μα ναι συμβαίνουν όλα αυτά στα μάτια μας μπροστά..κι εμείς καλούμαστε να τα δεχτούμε ωσάν να μην υπάρχει άλλη λύση...Και ναι.. μπήκαμε σε μια στενωπό που μοιάζει αδιέξοδη...μα στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Ας ομονοήσουν όλοι ,πολιτικοί και πολίτες,ας παραδειγματιστούμε από άλλες χώρες που πέρασαν δύσκολα και τώρα βημάτισαν και ανθούν...Ας σκεφτόμαστε και ας μελετάμε τα γεγονότα που μας περιγράφονται και μέσα από την ποίηση...γιατί εδώ στο συγκεκριμένο κείμενο ο Καβάφης ήταν μια τρίτη ματιά πολύ δυνατή και φιλοσοφημένη,που κατέγραψε την κατάσταση με ματιά αποστασιοποιημένη από πολιτικά τερτίπια και ίντριγκες...

Δεν υπάρχουν αναμορφωτές και αναμορφούμενοι..με την ''στενότατη των λέξεων έννοια''..μα μοναχά πεφωτισμένοι άνθρωποι...μπροστάρηδες στο νου και στις ιδέες...που διψούν να μεταδώσουν...να ''φυτέψουν'' να μεταλαμπαδεύσουν έννοιες ...αρχές...και όνειρα...μα και ''ανοιχτοί'' ''διψασμένοι''για πρόοδο''  πολίτες μιας χώρας.. σκεπτόμενοι και υπακούοντες,όχι τυφλά,μα πειθαρχημένα ,θαρραλέα και κατάματα ανγωρίζοντας τα λάθη τους.. για μια πολιτεία που διψάει αληθινά για να  επιβιώσει...να σταθεί στα πόδια της...να ζήσει τα όνειρά της...να δημιουργήσει...να αφήσει παρακαταθήκη άξιοζήλευτη στις επερχόμενες γενιές...
''Ξεκαβαλείστε'''λοιπόν αναμορφωτές'''από τα ''άλογα'''μα και τα παράλογα της ''εξουσίας'''σφίξτε κι εσείς οι ίδιοι το ''ζωνάρι''κι όλοι μαζί να προχωρήσουμε την ''στενωπό''..και αφού ''βραχούμε'''όλοι..να βγούμε πια στον ήλιο να στεγνώσουμε ξανά...

Aναμορφωτές...ποτέ τους δεν λογίζονται οι καταπατητές ονείρων και λελαητημένων των ζωών των πολιτών..
Αναμορφωτές..μια λέξη μαγική...που κολλάει μόνο στους φωτισμένους...που μοναχά την προσφορά έχουν στο νου...και τα μεγάλα ιδανικά αυτού του τόπου να ανεβάσουν προσπαθούν !!!

Διδάσκει..με το παραπάνω κείμενο,αν και ιστορικός δεν υπήρξε ο Καβάφης,ούτε και επεχείρησε να αναμειχθεί πολιτικά...μα κατέγραψε σαφώς ,αυτά που το μάτι του ποιητή είδε και ενός φιλοσοφημένου μυαλού η αντίληψη κατέγραψε..Κανείς δε μένει αμέτοχος,όταν η φωτιά ζώνει και περικυκλώνει την ''πόλη'''που τον κατοικεί...την ''αποικία'' ή την πόλη που τον φιλοξενεί...την πόλη και την πολιτεία που τον τρέφει..την πόλη.. που ο ίδιος ο πολίτης  της  γεννά ζωή.. ''χαρίζοντάς'' της.. τα παιδιά του ο καθείς !!!

Κείμενο- για την ''Εν Μεγάλη αποικία .200 π.χ'' του Καβάφη- της Σοφίας Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικού.
.............................................................................................................


Κ Καβάφης Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π Χ Πολιτικοί Αναμορφωτές

.............................................................................................................
 

22 Μαΐου 2016

Δεν έχω θυμό μέσα μου! - Σαίξπηρ.

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Μόνο που μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!


Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί...
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω, να φωνάξω, να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
Το μόνο που θέλω είναι να ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.


Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδα.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα
Η ομορφιά και η ασχήμια τώρα...μας κοιτούν κατάματα.
Μην μου ξυπνάς λοιπόν αυτά που αφήνω να κοιμούνται.


Σαίξπηρ.

..............................................................................................................

 Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια....



Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα...χασεδένιο το φουστάνι γεμάτο κεντίδια και σχέδια ο ποδόγυρος...κι εγώ εδώ στη γη...να περπατώ...να οσφραίνουμαι ...να γεύομαι...θέλω δε θέλω να το ντύνομαι το ρούχο αυτό το γιορτινό...με τα κεντίδια του τα πλουμιστά...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια...τι ...είναι η καρδιά μου ζωντανή...και με καλεί...και πως να αρνηθώ?..και σε ένα χορό να θέλω να πιαστώ....να μην μπορώ...να αντισταθώ σε μια μάντινάδα της  καρδιάς...Και να χορέψω αρχινώ...με αυτόν που τον εζήλεψαν τα αστέρια...και τονε πήραν στην παρέα τους ...μα και στον αγαπημένο.. που μέσα μου βαθιά...θέλω να του τραγουδώ...τις μαντινάδες τις  καλές...της γιατρειάς τις μαντινάδες... κι εκείνες τις χρωματιστές...

Τι όμορφα τα λόγια σας Χαϊνηδες...και πως μου γλυκοτραγουδάτε...και σημαδεύετε καρδιές...να τις ανοίξετε προσδοκάτε με τις  γλυκειές τις μελωδιές...τις μελωδιές σας τις  μοναδικές...

η φίλη σας Σοφία....
.............................................................................................................

Μαντινάδες πουλώ - Χαϊνηδες..


      

Σκολιανή φορεσά
χασεδένιος ο πάγκος
ξημερώματα
κι ο κόσμος χίλια χρώματα.

Μαντινάδες πουλώ
με τη ζάχαρη απόξω
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές
δεν είναι και ζημιά
δυο δεκάρες η μια.


Για μια αγάπη παλιά
που την πήραν τ’ αστέρια
γέμισα καημούς
τη νύχτα κι αναστεναγμούς.

Έχω ωραίο χτικιό
μ’ αναμνήσεις και βήχα
ποιος ψεγάδι μπορεί
στο χτικιό μου να βρει
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές.

Τ’ όνειρο μιας αυγής
πού `χε η νιότη λατρέψει
μην το σκέφτεσαι
μικρό μου και πικραίνεσαι.

Νά `χαμε ένα ακριβό
παραμύθι τσι νύχτες
θά `τανε οι καρδιές
σαν τ’ αλώνια φαρδιές
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές.

Γέρνει ο ήλιος κι εγώ
μοναχός φεύγω πάλι
με προσμένουν να
γυρίσω μέρη μακρινά.

Με φεγγάρι θολό
και βουβό μεσονύχτι
θα με φέρει η νοθιά
σε μια ανάσα βαθιά
να σου δώσω πολλές
μαντινάδες να λες.
Στίχοι : Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική : Δημήτρης Αποστολάκης. 
..............................................................................................................