26 Δεκεμβρίου 2015

Το ''ψέμμα''σου αγκαλιά σαν το κρατείς....




Πόσο ψέμμα άραγε μπορεί και αντέχει να χωρέσει μια καρδιά ?
Πόσο ψέμμα μπορεί και θέλει φορές- φορές..να το μασήσει... να το καταπιεί...?
Έρχονται μέρες...στιγμές...και δευτερόλεπτα που θέλεις να ουρλιάξεις...το ψέμμα από πάνω σου να πετάξεις...να το αποποιηθείς...
Μα δεν ουρλιάζεις ...δεν πετάς...δεν βάζεις τις φωνές...μα ούτε και κραυγάζεις...παρά..μονάχα κουλουριασμένος ...άπραγος μένεις και  σιωπάς...
Είναι οι στιγμές...που παρέα κάνεις με το ψέμμα σου αυτό...που το αγκαλιάζεις...το χα'ι'δεύεις το φυλάς...
Είναι το ψέμμα σου αυτό που σε κρατάει ζωντανό...
Παραμονή και σήμερα των Χριστουγέννων....
Μπροστά σου έρχονται εικόνες μαγικές που λαχταράς....
Εικόνες που αληθινές μες στη δική σου τη ζωή να βάλεις λαχταρούσες...
Μα πως στ' αλήθεια γίνονται εικόνες μαγικές τα ψέμματα ?
Πως να χωρέσουν στη μαγεία των εικόνων...τα ευτελή τα λόγια τα μεγάλα...που στόμα ανεύθυνο ..απερίσκεπτο..επιπόλαιο... ψιθύρισε ...στα αυτιά σου μέσα να τα ακούσεις... ?
Αλήθεια τι είναι πιο γλυκό...η αλήθεια που τη μαχαιριά θα σου καρφώσει...ή ένα ψέμμα που σφιχτά το αγκάλιασες και σιγανά μα σταθερά την ανοιχτή σου την πληγή την ξύνει ?
Είναι πολλές φορές η επιλογή...ένα δύσκολο κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου...
Έχει ανάγκες η ψυχή...και η τροφή πολλές στιγμές που τηνε θρέφεις...μέλι σου μοιάζει ...γεύση μοναδική σου φαίνεται το ψέμμα σαν το καταπίνεις...
Μα δηλητήριο γίνεται στα σπλάχνα σου βαθιά...και θα σε κάψει...θα καείς...στη χώνεψή του δεν θα αντέξεις.... 
Σφιχτοαγκαλιασμένος στη γωνιά ...ανδρείκελο μια άλλης εποχής...το ψέμμα που με κόπο έτρεφες και πότιζες και λάτρευες...γιατί στην ουτοπία σε κρατούσε...κοιτάς απορημένος και αδύναμος...και να το τινάξεις με περίσσια δύναμη...δεν κατορθώνεις...δεν μπορείς....
Πως να αντέξεις τόση γύμνια του κορμιού και της ψυχής....?
Η αλήθεια που σε τριγυρνά...να σε σκεπάσει δεν το κατορθώνει...δεν μπορεί...λειψή φαντάζει μπρος στο ψέμμα που το πίστεψες...το φόρεσες...σεργιάνι τόβγαλες...γιατί εγυάλιζε πολύ...κι είπες κι εσύ μια φορά...γυαλιστερό φουστάνι να φορέσεις...
Ήτανε κατακόκκινο σαν τη φωτιά...το κόκκινο φουστάνι που ψεύτικα στολίδια ήταν γεμάτο...
Δεν μπόρεσες ...δεν τα κατάφερες...ούτε ένα αληθινό διαμάντι ...τόσο δα μικρό...επάνω του να ράψεις...
Ψάχνεις και ψάχνεις και απορείς...που ούτε μαργαριτάρι ούτε και διαμάντι...στα χέρια σου δεν έπεσε ...επάνω εις το στήθος εκεί...στου φουστανιού το μπούστο σου να ράψεις... να στολίσεις...
Σου τόλεγεν η μάνα σου...πως τα μαργαριτάρια και τα διαμαντικά...σπάνιο είδος είναι....
Μη θλίβεσαι και μην αγαναχτείς...μπορεί και αυτά πολύτιμα ...γυαλιστερά κι αν μοιάζουν...κάποιοι στα χέρια τους να τα κρατούν...μα εσύ σε λάθος μέρος να τα ψάχνεις...
Είναι οι θάλασσες πλατιές...βαθιές και άγριες...μα εκεί στο  βάθος τους το σκοτεινό...κοχύλια με μαργαριτάρια κρύβουν...
Όχι δε λένε ψέμματα οι θάλασσες...αρκεί μικρή μου πάντα να θυμάσαι...πως λάτρης των ανοιχτών των θαλασσών...ένας τέτοιος δύτης είσαι....
Κι αν δεν εκουράστηκες και το μικρό το διαμαντάκι ακόμα ονειρεύεσαι και ψάχνεις...γυαλίζει αυτό και θα το δεις...μην ξεγελιέσαι πια εσύ...σε μια γωνιά ...στο χώμα θα το βρεις...και σε κοσμηματοπωλεία ακριβά...δεν στέκει...
Γιατί το κοσμηματοπωλείο το ακριβό...μες στις καρδιές φωλιάζει...

Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη....
...........................................................................................................................................................
Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου...που γεύση από '''χολή'''παραμονές των Χριστουγέννων θέλησαν να της τρατάρουν...γιατί εγώ την ένιωσα ...την αγαπώ...και να την απαλοχα'ι'δέψω θέλω.... τίποτα πια δεν χάθηκε...ο κόσμος όσο γύρω μας γυρίζει....
................................................................................................................................................................... 

....................................................................................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου